Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ

 ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

 Του Ααρών Μνησιβιάδη

Μια προσευχή να πω. Μια προσευχή,

βγαλμένη απ’ των βουβώνων μου τον σάλο

κι από των σπλάχνων μου την ταραχή.

Με τη σπασμένη μου φωνή να ψάλω

αυτό που υπήρξε ανέλπιστα μεγάλο

και γέννησε τον Ίμερο της Λέξης…

Μα τώρα, Πρίγκιπα, βουβός ασχάλλω.

Ελέησον. Με στίχους μη μ’ εμπαίξεις.

Σ’ εσένα, Μαύρε Πρίγκιπα, Εραστή,

που φλέγεσαι απ’ τη μελανή σου άλω,

του γυναικείου ζώου δαμαστή,

προσεύχομαι· μα τι να καταβάλω

στον οχεικό παραδομένος ζάλο

ως τίμημα… Τη νύχτα αυτή ας στέρξεις…

Το σώμα της. Δεν θέλω τίποτ’ άλλο.

Ελέησον. Με στίχους μη μ’ εμπαίξεις.

Πρίγκιπα, Εραστή και Ποιητή,

τις λέξεις σού αποδίδω που θα βγάλω

από το νικημένο μου κορμί

όπως μαζί μαραίνομαι και θάλλω.

Δεν θέλω πια ως Λόγος ν’ αναπάλλω.

Μα, Πρίγκιπα, γοργός ας με συντρέξεις.

Τον ποιητή γυρεύω ν’ αποβάλω.

Ελέησον. Με στίχους μη μ’ εμπαίξεις.

Πρίγκιπα, ηττήθηκα. Το πνεύμα εάλω.

Κι αν δεν μπορείς σ’ αυτή να μ’ επιστρέψεις,

ζητώ τουλάχιστον σιωπή – κι ας σφάλλω.

Ελέησον. Με στίχους μη μ’ εμπαίξεις.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Σανδάλι θα ’θελα να είμαι απλό…

Σανδάλι θα ’θελα να είμαι απλό…

Oh, that I were a glove upon that hand

That I might touch that cheek!

W. Shakespeare

  Σανδάλι θα ’θελα να είμαι απλό

για να φιλώ το πέλμα σου

και με τη γη το σώμα σου να δένω

ενόσω γύρω σου θα δένομαι

σαν τον κισσό·

να ντύνω με το δέρμα μου

τη γύμνια του ποδιού σου, να φιλώ

τις φάλαγγες και την καμάρα

το μετατάρσιο, κατόπιν τον ταρσό

με τους σχεδόν πετρώδεις αστραγάλους·

 εντέλει μες στη σκόνη να φθαρώ

κι απ’ το περπάτημά σου που είναι τόσο

αέρινο και χθόνιο εν ταυτώ

κάτω απ’ τη φτέρνα σου

σανδάλι ταπεινό

τη φτέρνα σου φιλώντας να τελειώσω.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΤΑ ΜΟΙΧΙΚΑ δ'

ΤΑ ΜΟΙΧΙΚΑ

δ’

Λύσε τα μαύρα σου μαλλιά

κι άσε το πράσινο ν’ αστράφτει

των δυο ματιών σου, τη θωριά

της γύμνιας ντύσου που με σκάφτει·

δείξε τα δόντια σου, Ομορφιά,

και μπήξε τα και γέψου το αίμα,

βγάλε τα νύχια τα γαμψά

και αφέσου στο δικό μου βλέμμα·

στάσου αντίκρυ μου ορθή,

πανέτοιμη για κάθε πάλη

και αυτάρεσκη, δεσποτική,

τίναξε πίσω το κεφάλι.

Σπεύσε, Ομορφιά. Τι περιμένεις.

Λάβε την όψη της Λεαίνης.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Είναι μια χώρα η Ελλάς...

Είναι μια χώρα η Ελλάς...

(Τραγούδι) 

Είναι μια χώρα η Ελλάς

που τη θαυμάζει ο κόσμος όλος·

εκεί ο Άρχοντας ραγιάς

είναι και θέμελο και θόλος.

Στα μέτρα του την έχει φτιάξει

κι έτσι μικρή και λιγοστή

τη βάζει γρήγορα σε τάξη

κάθε που πάει να σηκωθεί.

Είναι μια χώρα η Ελλάς

του κόσμου ηρώισσα δασκάλα·

εκεί ο Άρχοντας ραγιάς

πράττει μικρά λέει μεγάλα.

Στα μέτρα του την έχει κόψει

ο τσιφλικάς που μοιάζει αστός

και στου καθρέφτη του την όψη

πλεμπάγια έγινε ο λαός.

Είναι μια χωρά η Ελλάς

που γέννησε μια θεία Γλώσσα·

εκεί ο Άρχοντας ραγιάς

τα πάντα σκέφτεται σε γρόσα.

Στα μέτρα του την έχει φέρει

κι έτσι οι φτωχοί κι οι ταπεινοί

περνιούνται πάντα απ’ το μαχαίρι

όταν δεν παίρνουν το σπαθί.

Είναι μια χώρα η Ελλάς

της Ιστορίας παινεμένη·

εκεί ο Άρχοντας ραγιάς

ποτέ ποτέ του δεν πεθαίνει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Canis lupus familiaris

Canis lupus familiaris

 Με το ένα μάτι καστανό,

τ’ άλλο γαλάζο

τον άνθρωπο φυλάσσω,

και κοιτάζω

τον λύκο να εφευρίσκει.

Πώς; – Σε φύλλα

γράφοντας κι όλο γράφοντας.

Νυστάζω.

Μπροστά του πέφτω και κοιμάμαι η σκύλα

και στ’ όνειρό μου μέσα δοκιμάζω

της γνώσεως τ’ απαγορευμένα μήλα.

Ξυπνώ.

Στη γλώσσα μου μιλώ

και ουρλιάζω.

Τον λύκο με τον σκύλο συνταιριάζω,

και του απευθύνομαι

 – Μου μοιάζεις και σου μοιάζω.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Ονόματα δεν παίρνει αυτό που ζούμε

έτσι όπως πλήρες έχει εγγραφεί

στην αθωότητα του γίγνεσθαι

και είναι αυτό που είναι

κρυφό και άδηλο και ανείπωτο

ουσία γυμνή

κι επίθετα χωρίς.

Δεν ψάχνω ονόματα λοιπόν να βρω σ’ εκείνο

που δίχως λέξεις δύναται ν’ ανθεί

και τα κορμιά μας έτσι να ψυχώνει

την ώρα που συμπλέκονται συσπώνται

δονούνται περιστρέφονται γυμνά

κι όταν υπάρχουν τόσο ή κατά τρόπο

που τίποτε άλλο πια δεν μένει να υπάρξει.

Δεν έχω ανάγκη να ονομάζω την αγάπη

τον έρωτά μου Έρωτα να πω

και στα χαρτιά μου να τον δω και να τον δείξω

να ψιθυρίσω ή να φωνάξω είναι αυτός·

να φέρω λόγια εκεί που όλα τα λόγια

δεν έχουν και δεν θα ’χουν εξουσία

να ονοματίσω όπως-όπως τη στιγμή

και τη ζωή αυτή να συνοψίσω

να υποκύψω πάλι σε ορισμούς

να πω πως έχω εκείνο που με έχει

και στο άτιτλο κατ’ εξοχήν να βάλω τίτλο.

Τι σημασία έχουν οι λέξεις πες μου

όταν ριζώνουμε έτσι στη σιωπή

και η σιωπή αδόκητα καρπίζει

κι όταν το μεταξύ μας είναι ρώμη

πράξη και δράση ενέργεια καθαρή

σημείο μηδέν απ’ όπου όλα αρχίζουν.

Ανώνυμο το ανώνυμο θ’ αφήσω

σε τόπο άτοπο εκεί να κατοικεί

και το άχρονο διαρκώς να επιστρέφει

και να 'ναι μες στη νύχτα η αστραπή.

Ανείπωτο το ανείπωτο θ’ αφήσω

και γιατί άγραφο θα βιωθεί

γι’ αυτό και απαράγραπτο θα μένει

γι’ αυτό και αφού τελειώσει

θα διαρκεί.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΟΙ ΜΟΝΟΜΑΧΟΙ

ΟΙ ΜΟΝΟΜΑΧΟΙ

Διακόσια είκοσι κιλά μυώνες

τένοντες νεύρα όρχεις και οστά

συγκρούονται· 

στα χέρια τα σπαθιά

ενώ φυλάσσουν γύρω οι λεγεώνες

κι αποθαυμάζουν φρίσσοντας οι αιώνες

τα κάθιδρα και υπέρλαμπρα κορμιά

τα δύο ζώα 

τόσο αρσενικά

της ομορφιάς και του θανάτου εικόνες.

Οι θώρακες φουσκώνουν· 

κάθε φλέβα

σπάζει σχεδόν απ’ το αίμα που χτυπά

ενώ σε καθεμιά γυναίκα η Εύα

η Λίλιθ 

τα αιώνια θηλυκά

καθώς το μέταλλο τα χαρακώνει

και η μυρωδιά του αίματος απλώνει

κοιτούν τα μελλοθάνατα κορμιά

απ’ τις αρένας τότε τις εξέδρες

της Ιστορίας τώρα τις καθέδρες

με βλέμματα 

σχεδόν 

ερωτικά.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Ο ΠΡΙΑΠΟΣ ΙΙ

Ο ΠΡΙΑΠΟΣ ΙΙ

Εμένα η καρδιά μου χτυπά στους βουβώνες.

Το κέντρο κεντρί μου μαζί και σκοπός

κι ανάλλαγος μένω αιώνες κι αιώνες,

τα σπέρματα εντός μου γενναίος λαός.

Τα στήθια, οι πλάτες, γλουτοί και λαγόνες…

Της σάρκας το θαύμα λατρεύω, και πώς

κινήσεις και στάσεις, τα νεύρα, οι μυώνες

στα μάτια μου αστράφτουν και γίνονται φως.

Ο Πρίαπος είμαι, του Κόσμου η οχεία,

του Έρωτα κτήνος, του Πάθους σκυλί,

αήττητη σκέψη και δράση αγρία,

ακράτητη πάντα και μαύρη ορμή –

το Σύμπαν μανίζω με γόνιμη βία

κι εκρήγνυμαι μέσα σε κάθε κορμί.

© Θεοδόσης Βολκώφ

THE RAINS OF CASTAMERE (Οι Βροχές της Κασταμίρ)

ΤHE RAINS OF CASTAMERE
Οι Βροχές της Κασταμίρ

Και είπε αυτός, «Ποιος είσαι συ»,

περήφανος ο Άρχων,

«που μου ζητάς υποταγή;

Απ’ τη γενιά των γάτων

κρατώ κι εγώ, και μάθε το

ο λιόντας είναι λιόντας

τον πορφυρό ή τον χρυσό

μανδύα του φορώντας.

Τα νύχια μου είναι, Άρχοντα,

κι ας γίνει μάθημά σου,

και μακριά και κοφτερά

όσο και τα δικά σου».

Αυτά είπε κι έτσι μίλησε

της Κασταμίρ ο Άρχων,

μα τώρα η βροχή θρηνεί

στων ρημαγμένων κάστρων,

στων κάστρων του τις αίθουσες,

ναι, η βροχή όλο κλαίει,

όμως ψυχή δεν έμεινε

ν’ ακούσει αυτά που λέει.

GEORGE R.R. MARTIN

Μεταγραφή: Θεοδόσης Βολκώφ

H MΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΕΝΕΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ

ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΕΝΕΩΝ

ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ

Ειρωνικά γελούσανε τα μάτια

κάθε που στρέφαμε στα περασμένα

το βλέμμα μας· καλύβια και παλάτια

τα βλέπαμε μπροστά μας γκρεμισμένα,

τα πλήθη των ανθρώπων γελασμένα

από ιδέες, δράσεις, πίστεις, πάθη,

και λέγαμε: Τα χρόνια μας χαμένα,

αν κάνουμε κι εμείς τα ίδια λάθη.

Μυριάδες ξεχυθήκαμε κομμάτια

για να σαρώσουμε κατεστημένα,

και ανοιχτά του ορίζοντα τα πλάτια

να δούμε, τα μυαλά λευτερωμένα,

τα ψεύδη όλα γύρω σωριασμένα

κι ο θάνατος να πούμε πως ετάφη,

μα ήταν τα χαρτιά σημαδεμένα

και κάναμε κι εμείς τα ίδια λάθη.

Διαλέξαμε μυστήρια μονοπάτια,

θελήσαμε τα χρόνια δοξασμένα,

καβαλικέψαμε πηγάσους κι άτια

με ονόματα καινούργια κι αλλαγμένα,

κηρύσσοντας παντού τη νέα γέννα,

εμάς, που ετοίμαζαν αιώνων βάθη

για να εκπληρωθούν τα υπεσχημένα,

μα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη.

Πρίγκηπα, σού τ’ ορκίζομαι στην πένα

την ώρα ετούτη στο χαρτί που γράφει,

και να μας είχες τα σωστά γραμμένα,

θα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΣΟΝΕΤΟ ΕΛΛΟΓΙΜΟΝ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΝ

ΣΟΝΕΤΟ ΕΛΛΟΓΙΜΟΝ

ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΝ

Το θέμα ευθύς καλείσαι να επιλέξεις·

τις ρίμες και το μέτρο εν συνεχεία·

οι στίχοι δεκατέσσερεις, και χρεία

τα ομοιοτέλευτά σου να προσέξεις.

Στα δυο τετράστιχα θα πρέπει οι λέξεις

πλεχτά ή σταυρωτά και μ’ ευρυθμία

να κάνουν ομοιοκαταληξία.

Δυο ρίμες, και στα δυο κοινές, να πλέξεις.

Στα τρίστιχα το πράγμα παραλλάσσει·

οι ρίμες δυο ή τρεις, καινούργιες όμως·

κι ο ίαμβός σου αν τωραδά δεν σπάσει,

απέμειναν τρεις στίχοι μόνο δρόμος.

«Κανόνες» θα μου πεις, μα δεν πειράζει.

Έτοιμο το σονέτο σε κοιτάζει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

BYRON

BYRON

Του Γιώργου Λαμπράκου

“I should like to know who has been carried off – except poor dear me.

I have been more ravished myself than anybody since the Trojan war”.

George Gordon Byron

Έχουν για μένα τόσα ψέματα γραφτεί,

μυθεύματα που γέννησε η μωρία,

και θέλω τώρα, επί τροχάδην, να ειπωθεί

η αληθινά βυρώνεια ιστορία.

Εγώ ποτέ δεν αποπλάνησα καμιά

γυναίκα απ’ όσες μού ’χουνε χρεώσει,

μα εμέναν αποπλάνησε η ομορφιά,

το σώμα το δικό μου έχουν αλώσει

τα πάνοπλα στη γύμνια τους κορμιά

κι έχω στον κάθε μου έρωτα πληρώσει

το τίμημα σε σάρκα και καρδιά

κι έχω απ’ αυτήν την άποψη τελειώσει.

Εγώ αποπλανήθηκα, εγώ,

η αγάπη μ’ έχει έτσι σακατέψει

και με κατάντησε έναν πλάνητα χωλό

σφραγίζοντας τη λέξη και τη σκέψη.

Έχω παντού στα πάντα τόσο ξοδευτεί,

που Βύρωνα δεν έχω μέσα μου άλλο,

δεν έχω άλλη κακία ή αρετή,

δεν έχω άλλη πείνα στον καβάλο·

δεν έχω τίποτα, δεν έχω άλλη ορμή

μετ’ από των ερώτων μου τον σάλο

και τώρα, αφού τα πάντα έχω γευτεί,

κάθε ίμερο μικρό μα και μεγάλο,

ζητώ το κάτι, εκείνο που θα ’ρθεί

δριμύ και τρυφερό να με χαλάσει,

αν κάτι υπάρχει ακόμα στη ζωή,

αν βρίσκεται σε αυτήν εδώ την πλάση,

γιατί για πάντα πλέον έχω ξοδευτεί

κι από τον κόσμο αυτόν έχω αδειάσει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΚΕΛΗΤΟΣ

ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΚΕΛΗΤΟΣ

Θα γίνω Στίχος για να σου μιλήσω,

Ρυθμός για να μπορέσω να σε βρω,

στις ταπεινές μου ρίμες θα ελπίσω,

στα μέτρα αυτά που πάλι κατοικώ.

Με σχήματα του λόγου θα σε ντύσω,

αφού δεν έχω πλάι μου γυμνό

το σώμα σου ξανά για να φιλήσω,

στη Γλώσσα μου θα σε ονειρευτώ.

Ως Λέξη νέα πάντα θ’ ανατέλλεις

κι ας έχεις δύσει μέσα στη ζωή,

στην Ποίηση σού ανήκω κι ας μη θέλεις

-αυτό για πάντα μού έχει χαριστεί-

και τρέχω πορφυρός και μαύρος κέλης

τον θάνατο που πήρε για ιππαστή.

 © Θεοδόσης Βολκώφ

ΤΑ ΜΟΙΧΙΚΑ α'

ΤΑ ΜΟΙΧΙΚΑ

α'

την καλλιστώ αν γνώρισες διαβάτη

γνωρίζεις και τον λόγο της γραφής.

κι αν σ’ έμπασε στο μοιχικό της το κρεβάτι

και χάρηκες τον ήχο κάθε της χορδής

την πρώτη κρούοντας τη μέση την υπάτη

κι αν αξιώθηκες αυτής της μουσικής

το νόημα δεν λέω άλλο κάτι

σταυραδερφέ μου εσύ της ηδονής.

αν όμως όχι τότε γρήγορα προσπέρνα

δεν είναι κάτι να σου πω ή εδώ να δεις.

κι αν θέλεις λόγια που ηχούν σαν πιο μοντέρνα

πιο σύμφωνα με τους ρυθμούς της εποχής

στην παραδίπλα σύρε την ταβέρνα

όμως εδώ καθόλου μην σταθείς

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

Της φονικής του πράξης ο σεισμός

μαίνονταν όλη μέρα μες στο στήθος

και χύνονταν το αίμα ποταμός

και στηθοδέρνονταν Τρωάδες πλήθος

κι ο σκοτεινόχρους κλάγγαζε χαλκός

το σαρκοφάγο του απηχώντας ήθος.

Αλλά τις νύχτες στη σκηνή του αβρός

έπαιρνε μες στα χέρια του τη Λύρα

και τραγουδούσε τότε εκστατικός

ανάμεσα στ’ αμόνι και στη σφύρα

άλλου Θεού, του Έρωτα, δετός

αυτό που θα του σφράγιζε τη μοίρα.

Και γίνονταν ο κόσμος πάλι απλός,

τα πάντα με τα πάντα συνταιριάζαν

και πουθενά δεν βρίσκονταν εχθρός

κι όλα τα μίση σώπαιναν, και μοιάζαν

ουσία μια ψαλμός και ψαλμωδός,

ουσία που τα πάντα δοκιμάζαν.

Και δεν υπήρχε Έκτορας και δεν υπήρχε Τροία

και δεν υπήρχαν Αχαιοί κι ο σκύλας γιος Ατρείδης

τις ώρες που ξεχύνονταν αλλόκοσμη η αρμονία,

τις ώρες που τραγούδαγε στον Πάτροκλο ο Πηλείδης.

 © Θεοδόσης Βολκώφ

Ο Παντρεμένος, του Γιώργου Πύργαρη

                                                                            To διαβάζετε εδώ.

                                                                       Γελάσαμε πολύ. 

Παραπέμπουμε τον φίλο ποιητή Γιώργο Πύργαρη

σε παλαιότερο σχετικό πόνημά μας.

Ο DON JUAN ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΗΠΟ

Ο DON JUAN

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΗΠΟ

Ελάτε κι όλες γύρω μου καθίστε,

οι αγάπες μου οι μικρές και οι μεγάλες·

αυτές που χάρηκα μα και οι άλλες

που δεν μες στις αγάπες μου αριθμείσθε.

Γυμνές μέσα στη σκέψη μου όλες τρέξτε

κι η μια την άλλη τώρα καμαρώστε,

αγκαλιαστείτε, φιληθείτε, ξεσαλώστε,

κάθε λογής παιχνίδια αγάπης παίξτε.

Και τραγουδήστε εν χορώ στον Don Giovanni

λόγια γλυκά, του Έρωτα, δοξάστε

αυτόν που απ’ την Αγάπη έχει πεθάνει

φορές μυριάδες ζωντανός κι ακόμα

το γέρικο κορμί του αγκαλιάστε

φορά στερνή στου θάνατου το στρώμα.

Και πείτε του ψιθυριστά, σαν χάδι,

– προτού πατήσει των Νεκρών τη Νήσο–

σαν φως μπροστά στο αδήριτο σκοτάδι,

«Απόψε έσει μεθ’ ημών εν παραδείσω».

© Θεοδόσης Βολκώφ