ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΚΕΛΗΤΟΣ
Θα γίνω Στίχος για να σου μιλήσω,
Ρυθμός για να μπορέσω να σε βρω,
στις ταπεινές μου ρίμες θα ελπίσω,
στα μέτρα αυτά που πάλι κατοικώ.
Με σχήματα του λόγου θα σε ντύσω,
αφού δεν έχω πλάι μου γυμνό
το σώμα σου ξανά για να φιλήσω,
στη Γλώσσα μου θα σε ονειρευτώ.
Ως Λέξη νέα πάντα θ’ ανατέλλεις
κι ας έχεις δύσει μέσα στη ζωή,
στην Ποίηση σού ανήκω κι ας μη θέλεις
-αυτό για πάντα μού έχει χαριστεί-
και τρέχω πορφυρός και μαύρος κέλης
τον θάνατο που πήρε για ιππαστή.
© Θεοδόσης Βολκώφ
