Όπως εισβάλλουν οι καμπύλες στις καμπύλες,
όπως χαϊδεύεται το στήθος με το στήθος
και το εφήβαιο με το εφήβαιο - δίχως σμίλες -
αλλιώς χαράσσεται του Έρωτα ο Μύθος.
Ίμερου εφήμερου ανήμερου οι πύλες,
στα φανερά, στα σκοτεινά, σε χθόνιο βύθος,
έτσι όπως είμαστε, κι οι δυο, κυρτές και κοίλες
στη γύμνια ενδύεται η Φύση νέο Ήθος.
© Θεοδόσης Βολκώφ