Όπου ο Pietro Aretino εν έτει 2013 επισκέπτεται...

Όπου 

ο Pietro Aretino 

εν έτει 2013

επισκέπτεται 

τη Bibliotheque...

Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

Όπου 

ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013

 ακούει, θέλοντας και μη, 

τις «συμβουλές» διαφόρων 

και, ασφαλώς, τις απορρίπτει 

 Εν έτει δυο χιλιάδες δεκατρία,

 (τω σωτηρίω, πώς αλλιώς;) μού λένε – 

«Λογά, ανεπρόκοπε, παραλυμένε,

 Πέτρο, έγινες σχεδόν τριάντα τρία.

 Είν' ώρα τον χορό του Ησαΐα 

κι εσύ, όπως και τόσοι, να χορέψεις.

 Γερνάς, Πετρή. Καιρός να το χωνέψεις.

 Ν' ανοίξεις σπίτι κοίτα. Είναι χρεία». 

Οι σκέψεις μου είναι τόσο μπερδεμένες...

 Σας φαίνομαι ηλίθιος ή γενναίος;

 Έχω γνωρίσει τόσες παντρεμένες, 

(με γνώση βιβλική) που νιώθω δέος. 

 Δεν έχω τόση τρέλα ούτε θάρρος. 

Γαμπρός; Ποτέ!... Αν θέλετε, κουμπάρος. 

  © Θεοδόσης Βολκώφ

Από το βιβλίο O Pietro Aretino εν έτει 2013 (Παρισιάνου, 2013)

ΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΔΕΣ - Σονέτο σε Καθρέφτη

ΠΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΙΧΑΛΙΔΕΣ

Σονέτο σε Καθρέφτη

Εσείς που υπήρξατε και ακόμα είστε

άψογες σύζυγοι γοργά διατρέξτε

τα κάτωθι· ωστόσο, αν προαιρείσθε,

το αληθές των λόγων μου ελέγξτε.

Αν κάτι σας προσβάλλει πάλι, ψέξτε.

Τους στίχους μου συλλήβδην απορρίψτε,

μα πάνω μου και μόνο –αυτό προσέξτε–

την αυστηρότητά σας εξαντλήστε.

Εμένα κι όχι αυτές καταδικάστε

που ζήσαν μια ζωή στην απιστία·

εκείνα που διαβάσατε ξεχάστε

και στη συζυγική γυρίστε κλίνη·

την πίστη σας δοξάστε την αγία

και κοιμηθείτε όλες εν ειρήνη.

                     

***

Μα εσείς που δεν γνωρίσατε γαλήνη

και ζήσατε ζωές εν τρικυμία,

εσείς ψυχές κλειστές μες στο καμίνι

της ίδιας σας της σάρκας, πλησιάστε

και δώστε μου ευθύς την εξουσία

τον λόγο σας να πω, και μη φοβάστε.

Όπως παλιά, και απόψε αγαπήστε.

Άντρες πολλούς και ωραίους επιλέξτε.

Το θηλυκό, το μέσα κτήνος λύστε.

Το σύμπαν στους χυμούς σας διαβρέξτε.

Γυμνές μέσα στη σκέψη μου όλες τρέξτε,

τους στίχους μου, γυναίκες, κατοικήστε

και την Αγάπη-την Απάτη παίξτε

και τη φωνή μου πάρτε και μιλήστε.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ

ΑΝΑΚΡΕΟΝΤΟΣ ΕΠΙΤΥΜΒΙΟΝ

Κλίνε το γόνυ σου διαβάτη ευλαβής.

Το χώμα που πατάς εντός του κλείνει

τον Άγιο της χαράς και της ζωής.

Ενθάδε κείται ο Ανακρέων. Ποιητής.

Χαμογελώντας μπρος στην Ιπποκρήνη

τραγούδησε με σάρκα φλογερή

μονότροπος ώς το βαθύ του γήρας

στην ιλαρή και τη γλυκιά του Ιωνική

τα λόγια της αγάπης και της πύρας·

και τραγουδώντας έγινε παιδί.

Υπάκουος στα κελεύσματα μιας Μοίρας

που υπήρξε ολοσχερώς ερωτική

το μίσος μίσησε· και με τη μουσική

της εικοσάχορδής του Λύρας

γήτεψε μια φοράδα θρακική

και τρυφερός της έγινε μνηστήρας.

Και αγάπησε. Αγάπησε πολύ

μαινόμενος με κάθε υπερβολή

τον Έρωτα τις Μούσες το Κρασί.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΕΚΤΟΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

ΕΚΤΟΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Έκτορ… συ δε μοι θαλερός παρακοίτης

Ιλιάδος Ζ

...Hectoreo quotiens sederat uxor equo

Μαρτιάλης

Ο Σκάμανδρος ξερνά ηρώων πτώματα.–

Μα η Νύχτα ζει… Και σαν κοπάσει η μάχη,

σε κάποια του Ιερού Ιλίου δώματα,

ακούραστη δουλεύει η Ανδρομάχη –

επάνω στο λαμπρότερο απ’ τα σώματα

των Τρώων και του ωθεί με βία τη ράχη

στην κλίνη της… Κρατά γερά τον ίππο της

και ανάσκελο συνέχεια τον δαμάζει

από αγάπης άσβεστης και ανείπωτης

σοφία τρυφερή που την προστάζει,

και που γροικά, χρησμό, σε κάθε χτύπο της,

έτσι τον μαχητή να ξεκουράζει…

Τον δαμαστή των ίππων πώς τον δάμασες

–τραχιά και τρυφερότατη ιππεία–

η Σιωπηλή απ’ του Έρωτα τις Άνασσες,

η Ανέγνωρη, που αγνεία και λαγνεία

ταίριασες στου ιμέρου σου τις θάλασσες

στην τρομερή δοσμένη ιππομανία.

Κορμιών ανεπανάληπτο ιδίωμα·

κορύφωση του ιπποδάμειου μόγου,

κενταύρισσας υπέρτατο ομοίωμα,

ορμή επική του ιππικού σου λόγου –

του ανδροφόνου είσαι το τελείωμα

κι η έκρηξη της τίγρης και του αλόγου.

Δυο ζώων πώς ακούγονται τα φθέγματα

κι από τον ωθισμό πώς θάλλει ο κήπος

και μπρος στου κόσμου έκπληκτου τα βλέμματα

ιδού γεννιέται η ιππαστί –ο νέος τύπος–

και το πιο τέλειο απ’ όλα τα συμπλέγματα –

Εσύ κι ο μελανός Εκτόρειος Ίππος.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ του ΝΙΚΟΥ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ

Άκου, ρε Γιε της Καλογριάς,

ο φίλος σου είμαι ο Πανουργιάς.

Ο φίλος σου είμαι ο Πανουργιάς

και το δεξί σου χέρι

κι εκείνος που καλύτερα

απ' ολουνούς σε ξέρει.

Λένε πως παίζεις με χανουμάκια,

με τουρκοπούλες και καλογριές

και σ' αραδιάζουνε βρισιές.

Πως μπαινοβγαίνεις στους μαχαλάδες,

με δερβισάδες στήνεις χορό

και με ρωτάν και τι να πω;

Λένε πως έχεις αλισβερίσι,

μ' Αλή Πασάδες κάνεις χωριό

και σε ρωτάω τι να τους πω

   και σε ρωτάω τι να τους πω.

Πες τους, ρε φίλε Πανουργιά,

έχω εις τον μπούτζον μου βιολιά.

Ωρέ έχω εις τον μπούτζον μου βιολιά

έχω και τουμπερλέκια

κι όπως γουστάρω τα βαρώ

και σπάω τα ζεμπερέκια.

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω

και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό,

είναι τ' αρχίδια μου τα δυο.

Όπως στα λέγω να τους τα γράψεις,

όπως στα λέγω να τους τα πεις,

Καραϊσκάκης σεβνταλής.

Όπως στα λέγω να τους τα γράψεις,

όπως στα λέγω να τους τα πεις,

Καραϊσκάκης σεβνταλής,

Καραϊσκάκης μπεσαλής.

Καραϊσκάκης, γεια χαρά.

Γεια σου, ρε Γέρο του Μοριά.

Γεια σου, ρε Γέρο του Μοριά,

και γεια που σ' αγαπάνε,

γεια τους που δε λυγίζουνε

και που δεν προσκυνάνε.

Λένε για μένα τα καρακόλια,

άκου τι λένε να μη γαμεί,

μίλα κι εσύ, ρε Θοδωρή.

Όπως στα λέμε να τους τα γράψεις,

όπως στα λέμε να τους τα πεις,

Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Όπως στα λέμε να τους τα γράψεις,

όπως στα λέμε να τους τα πεις,

Κολοκοτρώνης και Γιωργής,

Καραϊσκάκης, Θοδωρής.

Γεια σου, ρε Ανδρούτσο, γεια χαρά,

γεια σας, παιδιά μου αητόπουλα.

Γεια σας, παιδιά μου αητόπουλα,

που 'χετε αητό πατέρα

κι όποιος δεν εκατάλαβε,

τότε ας μας κάνει αέρα.

Όπως στα λέμε να τους τα γράψεις,

όπως στα λέμε να τους τα πεις,

Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,

έτσι μου είπαν λόγω τιμής,

Ανδρούτσος, Γιώργης, Θοδωρής.

Έτσι μου είπαν να σας τα γράψω,

έτσι μου είπαν λόγω τιμής,

μαζί τους είμαστε κι εμείς

μαζί σας είμαστε κι εμείς.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ

μουσική & στίχοι

VERSUS II

VERSUS II 

 Τους Στίχους μου φαρδιά-πλατιά υπογράφω

 με το χαλκούν δισύλλαβο όνομά μου·

 κι έτσι όπως μέρα-νύχτα μεταγράφω

 το αίμα μου, τους μυς, τα σωθικά μου,

 με χρώματα πολεμικά με βάφω

 και μονομάχος στέκω επί της άμμου.

 Σε πολεμώ και οδεύω προς τον τάφο,

 μικρή Εποχή κι όμως μεγάλη εχθρά μου,

 δοσμένος στη σκληρή χειρωναξία

 του Στίχου μου. Ο Στίχος μου και Πράξη.

 Παρά την τρομερή αιματοχυσία,

 κανείς από τους δυο μας δεν θ' αλλάξει. 

 Κι ας έρθει όποιος θέλει να με κρίνει.

 Για τη Σφαγή παίρνω την πάσα ευθύνη.

  © Θεοδόσης Βολκώφ

Συνομιλώντας με τον Αλέξανδρο Σάντο

Συνομιλώντας με τον Αλέξανδρο Σάντο 

στη Bibliotheque