ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΧΡΟΝΟ

Δώσε μου χρόνο 

Ω δώσε, Κύριε, να φτάσω στα ογδόντα 
με το κορμί και το μυαλό μου ακέριο, 
κι εγώ ναό θα Σου πυργώσω στέριο 
που θα δοξάζει και θα υμνεί πάντα τα όντα.

Αν όχι, ευδόκησε να φτάσω στα εξήντα, 
κι ορκίζομαι πως θα ’χω ως τότε χτίσει 
κάστρο τρανό μες στην τρανή σου φύση 
και με το αίμα μου βαμμένο αντί για τίντα.

Κι αν όχι, κάνε με να φτάσω στα σαράντα, 
κι ας αρκεστείς σε τούτον τον πυργίσκο 
που έχω μέχρι τώρα κατορθώσει.

Στον μισοτελειωμένο αυτόν ναΐσκο  
εκείνος που γνωρίζει θ’ αναγνώσει 
την πυρωμένη τη σφραγίδα Σου – για πάντα.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Πρώτη δημοσίευση στο diastixo.gr

Στον ΠΙΕΡ ΝΤΕ ΡΟΝΣΑΡ

Στον Πιερ ντε Ρονσάρ,

«πρίγκιπα των ποιητών και ποιητή των πριγκίπων»

Μνήμη Κώστα Βάρναλη,

που έγραψε για εκείνον

Εμένα με συνέχει απόψε η έννοια

να σου ιστορήσω αφότου έχεις λείψει

το τι συνέβη στο έργο σου: έχει εκλείψει.

Δεν πίνουν της πηγής σου τ’ αργυρένια

και τα χρυσά τα νάματα. Κερένια

είδωλα πια κι οι ποιητές. Κι η θλίψη

του μηδενός στους πάντες έχει ενσκήψει

και μας κρατά σ’ αρπάγια σιδερένια.

Για ποια Φραγκιά μιλάς και ποια Εγγλιτέρα;

Τον Στίχο σου η λήθη σαβανώνει

κι οι νέοι σ’ αγνοούν –Γάλλοι και πέρα–

και ψευτοζείς μονάχα στα χαρτιά μου.

Κι ωστόσο μη σε μέλλει. Πρίγκιπά μου,

τούτ’ η εποχή τα πάντα θανατώνει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

"Ο ΝΕΟΣ ΚΟΛΟΣΣΟΣ" της Emma Lazarus

ΕΜΜΑ LAZARUS

"Ο ΝΕΟΣ ΚΟΛΟΣΣΟΣ"

Όχι καθώς ο Έλλην γίγας ο γνωστός,

που υπέτασσε με πόδια χάλκινα τη γη·

γυναίκα με πυρσό θα στέκεται ισχυρή

στις δυτικές μας πύλες παρά θίν’ αλός.

Η φλόγα της υποταγμένος κεραυνός

και Μάνα των Εξόριστων θ’ αποκληθεί.

Με πράο βλέμμα το λιμάνι επισκοπεί

και καλωσόρισμα –στο χέρι που είναι φως–

παγκόσμιο αστράφτει. Και με χείλη σιωπηλά

κραυγάζει: «Αρχαίες χώρες, όλα τα χρυσά

κρατήστε τα και δώσετε σε μένα

τους κουρασμένους, τους ανέστιους, τη φτωχολογιά,

τις μάζες που ποθούν τη λευτεριά,

τα τέκνα σας τα παραπεταμένα».

Emma Lazarus

Mεταγραφή: Θεοδόσης Βολκώφ

ΣΟΝΕΤΑ

Καινούργιο βιβλίο

από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης

ΣΙΒΥΛΛΑ

Σίβυλλα

Κοιτώ την ομορφιά σου που ατενίζει

εκείνο που δεν δύναμαι να δω

χωρίς την καλλονή σου που με οπλίζει·

για τούτο και το κάλλος σου υμνωδώ.

Μορφή σιβυλλική, μες στ’ όραμά σου

ποιος κόσμος ξεδιπλώνεται καινός,

ποιος πόλεμος ξεσπά στ’ ανάβλεμμά σου,

ποιος Έρως, ποιος Λαός και ποιος Θεός.

– Χορούς δαιμόνων βλέπω, και αγγέλων

ψαλμούς ακούω πέρα μακριά…

Σκοτάδι, μα ξεκρίνω μες στο μέλλον

βασιλική και πύρινη γενιά

ως νέμεση και άστρο ανατέλλον…

Το φως γεννιέται πάντα απ’ τη φωτιά.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Το σονέτο είναι... (Μεταγραφή)

To σονέτο είναι...

Το πλέον εύκολο των ποιημάτων,

που πράγματι ο καθείς μπορεί να γράψει.

Διαλέγεις απ’ την γκάμα των θεμάτων,

προσέχοντας το μέτρο να ’ναι εντάξει.

Σε κάθε στίχο οι πόδες να ’ναι ίσοι,

κατά προτίμηση ίαμβοι, και κοίτα

μήπως κανείς τροχαίος παρεισφρήσει

χαλώντας την ποιητική σου πίτα.

Χρειάζεσαι ακόμη κάποιες ρίμες

πλεχτές στις τρεις τετράστιχες στροφές σου,

διάφορες μεταξύ τους να ’ναι εκείνες,

και μια καινούργια ρίμα στο κουπλέ σου.

Βλέπεις λοιπόν πως είναι παιχνιδάκι…

Αν είσαι ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ποιητάκι.

Κatherine Ashewode

Μεταγραφή: Θ. Βολκώφ

The sonnet is the easiest of poems,

It really is a piece of cake to write,

You take a theme, like birds, or love, or homes,

And then just need to get the meter right.

For every line you need to have five "feet,"

Each one of them should make the sound "da-DUM,"

And don't put in another type of beat

'Cause then your sonnet really will sound dumb.

You also need to put some rhymes in there

To fill three verses, each will have four lines,

Lines one and three, and two and four will share,

And two lines at the end will also rhyme.

And so you see how easily it goes...

If you are William Shakespeare, I suppose.

ΛΕΩΝΙΔΑΣ

Λεωνίδας  

Απόψε ο Λεωνίδας ξενυχτά. 

Στα χρόνια τα πενήντα του φτασμένος, 

την πείρα συνταιριάζει και το μένος 

και είναι πάγος όσο και φωτιά. 

Τα τριακόσια επισκοπεί κορμιά. 

Κάθε Σπαρτιάτης του, έτσι κοιμισμένος, 

την ομορφιά ενσαρκώνει και το σθένος, 

της Σπάρτης και εικόνα και καρδιά. 

Το χρέος του εδώ τον έχει φέρει, 

εδώ πυκνώνει όλη του η ζωή 

κι ο Βασιλιάς αδάκρυτος πενθεί, 

όχι της αύριον τον χαμό που ξέρει, 

 μα αιώνες ύστερα, σβησμένο αστέρι, 

τον θάνατο της Σπάρτης που έχει δει. 

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΕΝΩ ΚΟΙΜΑΤΑΙ

ΕΝΩ ΚΟΙΜΑΤΑΙ
                                                                                      Tης  Νίκης 

                                                                           

Το αγαπημένο στήθος που αναπάλλει, 

ενώ κοιμάται ολόγυμνη, αργά, 

κι ο ιδρώτας της μετά την τόση πάλη 

στης ράχης της το χνούδι που κυλά. 

Κατόπιν, το λεπτό φλεβώδες χέρι, 

τα χείλη τα μισάνοιχτα, οι χυμοί 

που τρέξαν απ’ τ’ απόκρυφά της μέρη, 

των ξέπλεκων μαλλιών της η οσμή· 

κι ο αυχένας της το δάγκωμα που ξέρει 

και τα σημάδια σ’ όλο το κορμί. 

Της σάρκας το πανόραμα τελειώνει 

στη μέση, στη γαστέρα, στους γλουτούς, 

στο πόδι της που εξέχει απ’ το σεντόνι 

κι από του στρώματός της τους γκρεμούς. 

 © Θεοδόσης Βολκώφ