O μύθος και ο στίχος
Για
την ποιητική συλλογή «'Ισις» του Γιώργου Βαρθαλίτη
«Τoν ποιητήν δέοι, είπερ μέλλει ποιητής
είναι, ποιείν μύθους, αλλ’ ου λόγους», φθέγγεται ο Πλάτων. Για τον αρχαίο
φιλόσοφο, ο ποιητής είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα ο κατ’ εξοχήν μυθολόγος. Δεν
είναι απλώς ο διά των λέξεων πλαστουργός στιβαρών μορφών αλλά ο υψηλόφρων
δημιουργός μύθων. Ως εκ τούτου, όποτε παίρνει τον λόγο, μας μιλά μέσω λεκτικών
εικόνων, ήχων και ρυθμών, και πρωτίστως μέσω συμβόλων, όχι διά συλλογισμών και
λογικών επιχειρημάτων. Γι’ αυτό και το νόημα της εκάστοτε ποίησης δεν μπορεί να
αρθρωθεί πλήρως με κανέναν άλλο τρόπο και αστοχούμε οικτρά κάθε φορά που
θέλουμε να εξηγήσουμε καταλογάδην «τι λέει το ποίημα».
Το πλατωνικό αυτό πρόταγμα δείχνει να
ενστερνίζεται ο Γιώργος Βαρθαλίτης από τα πρώτα του ποιητικά βήματα. Έκτοτε το
ακολουθεί εκθύμως και με εντυπωσιακή συνέπεια μέχρι την πιο πρόσφατη κατάθεσή
του, την ολιγοσέλιδη αλλά περιεκτική ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται 'Ισις.
«Το ποιητικό αυτό βιβλίο φιλοδοξεί να
ανασυστήσει μιαν απ’ τις πιο γοητευτικές μορφές της προχριστιανικής
θρησκευτικότητας: την Ίσιδα, την Θεοτόκο του αρχαίου κόσμου», διαβάζουμε δίκην
επισημείωσης στο οπισθόφυλλο του καλαίσθητου τομιδίου. Ώστε ηρωίδα του έργου δεν
είναι τίποτα λιγότερο από μια αρχαία θεά κι εμείς ειδοποιούμαστε ότι, αν προχωρήσουμε
στην ανάγνωση, θα εισέλθουμε στην ανεξάντλητη και μυστηριακή επικράτεια του
μύθου.
Η αρχιτεκτονική του βιβλίου απλή και εύληπτη.
Η ύλη χωρίζεται σε τρεις ενότητες. Τη μεν πρώτη απαρτίζουν επτά σονέτα, τη
δεύτερη τρεις ωδές και την τρίτη επτά «εικόνες», όπως τις χαρακτηρίζει ο
ποιητής. Για ένα βιβλίο που εδράζεται κατά τεκμήριο στη ζωογόνο γαία των
συμβόλων, είναι μάλλον βάσιμο να εικάσουμε ότι και η χρήση των ιερών αριθμών «τρία»
και «επτά» δεν μπορεί να είναι τυχαία, ότι και τούτη κρύβει μια σημασία εσώτερη. Όπως και να ’χει, η ορατή
αυτή συμμετρία είναι –αν μη τι άλλο– τερπνή, έστω κι αν ο βαθύτερος συμβολισμός
της ενδεχομένως μας διαφεύγει.
Άπαντα τα ποιήματα έχουν γραφτεί σε
αυστηρές μορφές. Κυρίαρχος στίχος είναι ο ίαμβος και σταθερή επιλογή η ρίμα. Οι
τεχνικές λεπτομέρειες ωστόσο δεν πρόκειται να μας απασχολήσουν περαιτέρω. Ο
Γιώργος Βαρθαλίτης εξάλλου είναι τεχνίτης δοκιμασμένος. Τη μαστορική της
έμμετρης στιχουργίας την κατέχει σε βάθος, όπως καταφαίνεται από τις μέχρι
σήμερα ποιητικές του εργασίες – τα πρωτογενή του ποιήματα αλλά και τις πολλές του
μεταφράσεις.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η μορφή
της 'Ισιδας απασχολεί τον ποιητή. Την απαντάμε ήδη στο Solstitium,
το πρώτο του βιβλίο, όπου της αφιερώνει τρία σονέτα, για να συνεχίσει στη Νουμηνία με δύο ακόμη ισιακά, όπως επιγράφονται,
ποιήματα. Παραθέτουμε το δεύτερο, ένα ιδιότυπο πλην έξοχο μεγαλυνάριο, από αυτά
που αφθονούν στην ποίησή του.
Μητέρα
της νυχτός και της γαλήνης
Μητέρα
της πλουτώνιας σιγής
Μητέρα
που την κτίση μεγαλύνεις
απ’
τ’ άστρα μέχρι τα έγκατα της γης
Μητέρα
και νεκρών εσύ και ζώντων
Μητέρα
που συνθλίβεις ξαφνικά
και
τις στερνές γραμμές των οριζόντων
Μητέρα
που ούτε ο Άδης δε νικά,
την
αστρική σου σκόρπισε τη δίνη
που
αποχωρίζει σώμα και ψυχή
η
δνοφερή πνοή σου ας μη βραδύνει
και
να μην πάψει ο σάλος σου να ηχεί.
(«Ισιακόν
ΙΙ», Νουμηνία)
Από
τον ισιακό τούτο σάλο δείχνει να διακατέχεται σταθερά ο Γιώργος Βαρθαλίτης. Ας
παραβάλλουμε το ανωτέρω ποίημα με το τέταρτο σονέτο της 'Ισιδος, τους «Χαιρετισμούς» που με θέρμη απευθύνει ο ποιητής στη
θέαινά του. Διαπιστώνουμε ότι τα δύο ποιήματα διατρέχει κοινή πνοή και πως
τελικά ενώπιόν μας εκτυλίσσεται η ίδια λυρική ουσία. Το λεκτικό, ο
τρόπος της θεματικής ανάπτυξης, οι αλλεπάλληλες προσφωνήσεις με τα προσωνύμια
που διέσωσε η παράδοση, όλα υποδηλώνουν ότι το ένα ποίημα αποτελεί οργανική
συνέχεια του άλλου.
Χαίρε,
των Θεών αρχέγονη Μητέρα,
Αρτέμιδα
και Δίκτυννα και Ρέα –
χαίρε,
σεμνή, πανδότειρα κι ωραία,
αγέρωχη,
χθονία κι αμβροτέρα –
χαίρε,
ολβιόδωρε έμψυχε αμφορέα,
χαίρε,
σεπτή, δικέρατη, υπερτέρα –
χαίρε,
των ουρανών η πλατυτέρα
και
δάδα των μυστών στην Τιθορέα!
Χαίρε,
μες στ’ αποτρόπαια βάραθρ’ όπου
σ’
αβυσσοτόκα θρόνιασες ερέβη
που
δεν τα ξεδιαλύνει μάτι ανθρώπου!
Και
χαίρε, εσύ γεννήτρα και χαλάστρα,
που
η σιγαλιά απ’ των ουρανών σου τ’ άστρα
τους
μαύρους πυρετούς μας ημερεύει!
(«ΙV», Ίσις)
Αλλά
τα ίδια στοιχεία απαντάμε και στο ομότιτλο της 'Ισιδος ποίημα από τη συλλογή Σειράχ,
σε στίχο ελευθερωμένο αυτό, που μετρικά τουλάχιστον μοιάζει να έλκει την
καταγωγή του από τις Συνειδήσεις του
Άγγελου Σικελιανού. Κι εδώ πάλι οι κλητικές προσφωνήσεις παρατίθενται σωρηδόν.
Περιβλημένη
τον
αστρικό σου τον χιτώνα
πώς
ξάφνου ορθώνεσαι μπροστά μου!
Μυριώνυμε
Ίσις,
Μεγάλη
Θεά και Παντοκράτωρ
του
Όσιρι Νυμφία,
που
έπλασες πάλι
το
σπαραγμένο του το σώμα!
Ίσις-Αστάρτη,
των ερώτων Θεσμοθέτι!
Ανώτερη
απ’ την Ειμαρμένη,
Ίσιδα-Τύχη,
Νέμεσις και Νίκη!
Ίσις-Υγεία,
Σώτειρα κι Επήκοε!
Κυρία
των ουρανών και των ανέμων,
Κυρία
των θαλασσών γαλήνια,
Εύπλοια
και Πελαγία!
Τώρα
κι εγώ
ακολουθώντας
τη μεγάλην έξοδό σου
μες
την πομπή των ιερέων και των μυστών σου
θα
δω το πλοίο σου με τα πανιά ανοιγμένα
να
χάνεται στη θάλασσα του ζόφου!
Και
μες στη νύχτα τη δική σου
θα
δω τον ήλιο της αγάπης σου να λάμπει!
(«Ίσις»,
Σειράχ)
Όλο
το έργο του Γιώργου Βαρθαλίτη βρίθει από εξωτικά τοπωνύμια και μυστηριακά
θεωνύμια, μικρές εστίες λυρικής πύκνωσης γύρω από τις οποίες οργανώνονται οι
στίχοι του. Λέξεις που ηχούν σχεδόν σαν μαγικές, απόηχοι κόσμων που είναι
βυθισμένοι στην αχλύ του θρύλου και του μύθου, ασκούν ακαταμάχητη γοητεία στη
φαντασία του και κατακλύζουν την ποίησή του. «Εκάτη, Αστάρτη, Βερεκύνθια,
Ίσις», διαβάζουμε σ’ έναν άλλο λαμπρό ενδεκασύλλαβο.
Μέσα στη μεγάλη πομπή των ιερέων και
των μυστών της 'Ισιδας, ο ποιητής ενδύεται με τη σειρά του τα ιερατικά άμφια και
αναπέμπει έναν ακόμη ύμνο σε αναβαθμούς. Μέσω της πληθώρας των ύμνων και των
ωδών του, ο σύγχρονος υμνωδός επιχειρεί την επανασύνδεση με την πάλαι ποτέ
κραταιά παράδοση της υμνογραφίας και επαναφέρει στον ορίζοντα της ποίησής μας κάτι
που είχε ουσιαστικά εκλείψει: το θρησκευτικό εγκώμιο.
Διότι αυτό εντέλει είναι και η Ίσις, ένας σπονδυλωτός ύμνος προς τη
μεγάλη θεά που τόσο κεντρική θέση κατέλαβε στη λατρεία των λαϊκών κυρίως
κοινωνικών στρωμάτων κατά την αιγυπτιακή και όχι μόνον αρχαιότητα. Γι’ αυτό
εξάλλου ο τόνος αυτής της ποίησης είναι ιδιαιτέρως υψηλός, διαμετρικά αντίθετος
προς τη χαμηλόφωνη κυρίως στιχουργία του καιρού μας. Ο υμνογράφος μεγεθύνει,
τονίζει, υπογραμμίζει και ξαναϋπογραμμίζει, αφού αυτό επιβάλλει το ίδιο του το
θέμα.
Εκεί ακριβώς, στις εγγενείς ιδιότητες
του ύμνου, θα πρέπει να αποδοθεί και η σχετική στατικότητα που εν μέρει χαρακτηρίζει τα ποιήματα της συλλογής, τόσο τα
ακραιφνώς ισιακά των δύο πρώτων ενοτήτων όσο και τις προσφυώς επιγραφόμενες «Εικόνες».
Ο ύμνος αποτελεί πρωτίστως την κορυφαία λατρευτική εκδήλωση του ανυμνούντος· σπανίως
αφηγείται καταλεπτώς περιστατικά από τον βίο του ανυμνούμενου, και όταν το
κάνει, τούτο γίνεται μόνο παρεμπιπτόντως.
Είναι προφανές πως η 'Ισις, όπως και ολόκληρο το ποιητικό έργο
του Γιώργου Βαρθαλίτη, θεμελιώνεται σε μια θηριώδη αρχαιογνωσία, προϊόν
πολυετούς και παθιασμένης μελέτης κειμένων που ο μέσος αναγνώστης των ημερών
μας αγνοεί. Τα αρχαιόθεμα ποιήματα καταλαμβάνουν ασυνήθιστα μεγάλο μέρος της
στιχουργίας του, μεγαλύτερο ίσως απ’ ό,τι σε οποιονδήποτε άλλο δημιουργό της
γενιάς του.
Ο Γιώργος Βαρθαλίτης, δεν υπάρχει
αμφιβολία πάνω σε αυτό, είναι κατά βάσιν ποιητής βιβλιακός. Στην περίπτωσή του, η φιλολογική γνώση
γίνεται το κύριο έναυσμα για την ποιητική πράξη. Διαλέγεται συστηματικά με
συγγραφείς και κείμενα από ολόκληρο το φάσμα της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας,
ξεκινώντας από τον Όμηρο και φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας. Αρχαίοι Έλληνες και
Λατίνοι συγγραφείς, η Βίβλος, Βυζαντινοί υμνογράφοι, Γερμανοί και Γάλλοι
συμβολιστές και ασφαλώς η ελληνική ποίηση των τελευταίων δύο αιώνων λειτουργούν
συχνότατα ως καύσιμη ύλη για την εκτύλιξη της δικής του γραφής. Το αξιοσημείωτο
είναι το ότι στις περισσότερες περιπτώσεις κατορθώνει να μετουσιώσει, χωρίς
μεγάλες απώλειες, όλη αυτή τη βιβλιογνωσία σε θαλερή λυρική ποίηση. Κατά
συνέπεια, μπορούμε να χαρούμε τα ποιήματά του, ακόμη και αν δεν είμαστε
εξοικειωμένοι με τις πηγές τους. Η αναγνωστική μας απόλαυση ωστόσο είναι βέβαιο
ότι θα πολλαπλασιαστεί, αν ανατρέξουμε σε αυτές που ο ίδιος ο ποιητής φροντίζει
να υποδεικνύει εντίμως στα
πεζά σημειώματα που συνοδεύουν τα ποιητικά του βιβλία.
Παράλληλα, χάρη στον τρόπο με τον
οποίο πραγματεύεται το εκάστοτε θέμα του, η περιβόητη «διακειμενικότητα», που αφελώς
νομίζουμε ότι ανακαλύφθηκε επί των ημερών μας, αποκαθίσταται στο αληθινό της νόημα.
Παύει να είναι η επιπόλαια και εξόφθαλμη, σχεδόν τυχοδιωκτική κάποτε, παραπομπή
στην επιφάνεια των κειμένων που προβάλλονται κατά την παρούσα συγκυρία από την
αγορά. Γίνεται ξανά ο ουσιαστικός διάλογος με το πνεύμα των κειμένων εκείνων
που συνδέονται οργανικά με τον προσωπικό πνευματικό προσανατολισμό του ποιητή
και τις αυθεντικές του ανησυχίες.
Για όποιον Έλληνα ποιητή ορέγεται το
ύψος του μύθου, και ο Γιώργος Βαρθαλίτης είναι από αυτούς, η συνάντηση και μάλιστα
η συμβίωση με την ποίηση του Άγγελου Σικελιανού είναι αναπόφευκτες. Δεν είναι τυχαίο
λοιπόν το ότι ο ποιητής αφιέρωνει τις τρεις ισιακές του ωδές στη μνήμη του
Σικελιανού, «του τελευταίου Ευρωπαίου μυθικού ποιητή του μεγέθους του Χαίλντερλιν
και του Μπλέικ», κατά τη ρήση του στοχαστή Κώστα Παπαϊωάννου.
Θα σταθούμε ωστόσο σε ένα ποίημα από
την τρίτη ενότητα του βιβλίου, την έξοχη «Κυμαία», που μοιάζει να έχει
αποσπαστεί απευθείας από το ποιητικό σύμπαν της σικελιανικής Σίβυλλας. Εδώ η εικονοποιία διακρίνεται
για την απαράμιλλη δύναμή της, αναδεικνύοντας έκτυπα αυτό που διαπιστώνουμε σε
όλα τα βιβλία του Γιώργου Βαρθαλίτη, το ότι δηλαδή είναι κυρίως ποιητής ζωγραφικός
–για την ακρίβεια, ένα ιδιότυπο κράμα παρνασσισμού και συμβολισμού στην
ελληνική εκδοχή του– και ότι αναδέχεται και αναπλάθει τον κόσμο κυρίως διά της
όρασης, η οποία στην προκειμένη περίπτωση έρχεται να εξεικονίσει με τα πιο
ζωηρά χρώματα τη μεγάλη στιγμή της ενορατικής έκστασης. Η ένθεη μανία
αποτυπώνεται άψογα. Συν τοις άλλοις, τη διαδοχή των εικόνων διακρίνει και μία
εκπληκτική κίνηση, κατ’ αντιδιαστολή προς τη στατικότητα για την οποία κάναμε
λόγο παραπάνω. Το ποίημα είναι τόσο ωραίο, που –παρά την έκτασή του– νιώθω
υποχρεωμένος να το παραθέσω ολόκληρο.
Στα σκοτεινά άλση δίπλα της Εκάτης,
η πέτρα που ’ναι εκεί η χαλκιδική,
εκεί έχει τα λημέρια τα δικά της
η Διηφόβη, η κόρη η μαντική.
Ο Δήλιος θεός τής συνταράζει
και την ψυχή της όλη και το νου,
κι αυτή σκληρά στον τρίποδα σπαράζει
σαν να την καίνε οι φλόγες τ’
ουρανού.
Του λογισμού της δέρνεται η σημαία
στης προφητείας τον άνεμο σφοδρό,
κι αναβακχεύει σύγκορμη η Κυμαία
στο μέγα πάθος μέσα το ιερό.
Τραντάζονται ώς κι οι γκρίζοι γύρω
βράχοι
κι ανοίγονται κι οι πόρτες οι εκατό
σα στ’ άντρα αυτά τα μυστικά μονάχη
με τον θεό παλεύει το φριχτό.
Κι όπως οι σκύλες κάτω απ’ το φεγγάρι
λυσσά κι αυτή μ’ αφύσικο σπασμό,
τη χαίτη της τινάζει σα λιοντάρι
κι αγκομαχά να βγάλει το χρησμό.
Σα ν’ αδειασε όλο το αίμα της
χλομιάζει,
την καίει σα βάτο ασίγαστη αφορμή –
του τρίποδα το φίδι ζει και μοιάζει
με κρίκους να της σφίγγει το κορμί.
Και πια του οργίου τη ζώνει η
τρικυμία,
μύριες πνοές τα στήθη της συμπάν,
κι από τη μέθη τη θεϊκή, τη μία,
τα φρένα της ανοίγονται στο παν!
Χιλιάδων ήλιων ξάφνου φως αυγάζει!
Τη μια αστραπή διαδέχεται αστραπή!
Και μ’ όλη της τη δύναμη κραυγάζει
τα μέλλοντα που βλέπει για να πει!
Τέλος, από τον τρίποδα τ’ αδύτου
σωριάζεται μεμιάς νεκρή στη γη,
και σβήνει στ’ άντρο το έμψυχο δαδί
του
σε παγερή και σκότεινη σιγή.
(«Κυμαία», Ίσις)
«Πεθαίνει,
γιατί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια σε αυτόν», έλεγε ο πολύς Αντουάν Μπουρντέλ,
αναφερόμενος στον περίφημο Θνήσκοντα Κένταυρό
του. Ο σπουδαίος γλύπτης, που φιλοτέχνησε τα μνημειώδη του έργα ζώντας και
αναπνέοντας μέσα στο βασίλειο των συμβόλων, αποτύπωσε τη δίψα του σύγχρονου ανθρώπου
για τον μεγάλο μύθο σε μια εποχή πνιγηρού υλισμού, κατά την οποία, όπως άλλωστε
και στη δική μας, οι μύθοι είχαν αρχίσει να θεωρούνται προ πολλού γλώσσα νεκρή
και κάθε ενασχόληση μαζί τους ματαιοπονία και ανώφελος αναχρονισμός.
Η καταβύθιση στον κόσμο των αρχέγονων
μύθων και η αναβάπτιση στα νάματά τους, όπως προτείνει ο μυθολογικός λυρισμός
του Γιώργου Βαρθαλίτη, τι έχει να προσφέρει στον σύγχρονο αναγνώστη κι ακόμα
περισσότερο στον άνθρωπο του 21ου αιώνα; Τούτη η αισθητική και συνάμα
γενικότερη πνευματική επιλογή μπορεί να οδηγήσει σταδιακά, ύστερα από κόπο και
χρόνο πολύ, στην αναγέννηση μιας υγιούς και ρωμαλέας θρησκευτικότητας, στην επανεύρεση
ενός ισχυρού μεταφυσικού κέντρου, ενός βέβαιου πνευματικού προσανατολισμού μέσα
στη σύγχυση του αιώνα όπως οραματιζόταν, για να περιοριστούμε μόνο στα καθ’
ημάς, ο Άγγελος Σικελιανός; Ή μήπως συνιστά μια εντελώς ανιστορική αντίληψη,
ασύγγνωστη πολιτική και όχι μόνον αφέλεια;
Τούτη η στανική αναβίωση δεν οδηγεί
νομοτελειακά σε τραγέλαφους; Μπορούμε χάρη σε μια σχεδόν αφύσικη ένταση της
βούλησης να «πιστέψουμε» σε πείσμα όλων αυτών που η λογική της εποχής
υπαγορεύει; Μπορούμε να αναστήσουμε το νεκρό; Είναι δυνατόν να εκβιάσουμε τη
δωρεά; Να γίνουμε, κατά την ευαγγελική ρήση, «οι βιαστές της βασιλείας των
ουρανών»;
Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ ήταν
κατηγορηματικός. «Όλη η γλυπτική μετά τον Μιχαήλ Άγγελο είναι παρανοήσεις και
αναβιώσεις», δογμάτιζε. Επ’ αυτών των ζητημάτων δεν έχουμε τίποτα να
προσθέσουμε. Ό,τι μπορούσε να ειπωθεί ειπώθηκε, ό,τι μπορούσε να γίνει έγινε. Η
εποχή μας δεν είναι η εποχή της ζώσας θρησκευτικότητας. Ζούμε στους καιρούς της
πανίσχυρης τεχνοεπιστήμης, όχι στην εποχή της μεγάλης τέχνης, θρησκευτικής ή
άλλης. Ο μέγας Παν πέθανε και ετάφη.
Όλα ετούτα, σκέψεις και ερωτήματα,
εγείρονται κατά την ανάγνωση του μικρού αυτού βιβλίου αλλά και του συνόλου της
ποίησης του Γιώργου Βαρθαλίτη, η ποιητική θέση του οποίου διαγράφεται σαφώς.
Για τον ίδιο τον ποιητή, ο
χώρος του μύθου συνιστά κι έναν άλλο τρόπο του υπάρχειν μέσα στον κόσμο, έναν
άλλο δρόμο στον οποίον προχωρά καθώς φαίνεται απερίσπαστος. Ο καιρός θα δείξει
αν τούτος ο προσωπικός προσώρας δρόμος μέλλει να γίνει δημοσιά, αν η στενή αυτή
πύλη πρόκειται κάποτε να διαπλατυνθεί για ξαναπεράσουν από μέσα της πλήθη και
κοινωνίες.
Στο μεταξύ, τίποτα δεν μας εμποδίζει
να απολαύσουμε τα ποιήματά του, αυτά τα
ιδιότυπα ταμπλό βιβάν, τις ομιλούσες εικόνες, που μοιάζουν να έρχονται από άλλες
εποχές, όταν μύθοι και σύμβολα έθρεφαν, ως άρτος επιούσιος, ολόκληρους πολιτισμούς.
«Από τον μύθο στον λόγο»
τιτλοφορείται η μνημειώδης μελέτη του Βίλχελμ Νέστλε, κατά την οποία συζητείται
το πέρασμα των αρχαίων Ελλήνων από τη μυθολογική σκέψη στον ορθολογικό
στοχασμό. Ο Παλαμάς πάλι έλεγε ότι «ποίηση είναι ο λόγος που πάει να γίνει τραγούδι».
Υποκύπτουμε στον πειρασμό να αντιστρέψουμε τη φράση του φιλοσόφου και να
παραφράσουμε τη σκέψη του ποιητή, συνδυάζοντάς τες: ποίηση είναι ο λόγος που πάει να επιστρέψει
στον μύθο.
Θεοδόσης Βολκώφ
