H MΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΕΝΕΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ

ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΕΝΕΩΝ

ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ

Ειρωνικά γελούσανε τα μάτια

κάθε που στρέφαμε στα περασμένα

το βλέμμα μας· καλύβια και παλάτια

τα βλέπαμε μπροστά μας γκρεμισμένα,

τα πλήθη των ανθρώπων γελασμένα

από ιδέες, δράσεις, πίστεις, πάθη,

και λέγαμε: Τα χρόνια μας χαμένα,

αν κάνουμε κι εμείς τα ίδια λάθη.

Μυριάδες ξεχυθήκαμε κομμάτια

για να σαρώσουμε κατεστημένα,

και ανοιχτά του ορίζοντα τα πλάτια

να δούμε, τα μυαλά λευτερωμένα,

τα ψεύδη όλα γύρω σωριασμένα

κι ο θάνατος να πούμε πως ετάφη,

μα ήταν τα χαρτιά σημαδεμένα

και κάναμε κι εμείς τα ίδια λάθη.

Διαλέξαμε μυστήρια μονοπάτια,

θελήσαμε τα χρόνια δοξασμένα,

καβαλικέψαμε πηγάσους κι άτια

με ονόματα καινούργια κι αλλαγμένα,

κηρύσσοντας παντού τη νέα γέννα,

εμάς, που ετοίμαζαν αιώνων βάθη

για να εκπληρωθούν τα υπεσχημένα,

μα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη.

Πρίγκηπα, σού τ’ ορκίζομαι στην πένα

την ώρα ετούτη στο χαρτί που γράφει,

και να μας είχες τα σωστά γραμμένα,

θα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΣΟΝΕΤΟ ΕΛΛΟΓΙΜΟΝ ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΝ

ΣΟΝΕΤΟ ΕΛΛΟΓΙΜΟΝ

ΤΟ ΚΑΝΟΝΙΣΤΙΚΟΝ

Το θέμα ευθύς καλείσαι να επιλέξεις·

τις ρίμες και το μέτρο εν συνεχεία·

οι στίχοι δεκατέσσερεις, και χρεία

τα ομοιοτέλευτά σου να προσέξεις.

Στα δυο τετράστιχα θα πρέπει οι λέξεις

πλεχτά ή σταυρωτά και μ’ ευρυθμία

να κάνουν ομοιοκαταληξία.

Δυο ρίμες, και στα δυο κοινές, να πλέξεις.

Στα τρίστιχα το πράγμα παραλλάσσει·

οι ρίμες δυο ή τρεις, καινούργιες όμως·

κι ο ίαμβός σου αν τωραδά δεν σπάσει,

απέμειναν τρεις στίχοι μόνο δρόμος.

«Κανόνες» θα μου πεις, μα δεν πειράζει.

Έτοιμο το σονέτο σε κοιτάζει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

BYRON

BYRON

Του Γιώργου Λαμπράκου

“I should like to know who has been carried off – except poor dear me.

I have been more ravished myself than anybody since the Trojan war”.

George Gordon Byron

Έχουν για μένα τόσα ψέματα γραφτεί,

μυθεύματα που γέννησε η μωρία,

και θέλω τώρα, επί τροχάδην, να ειπωθεί

η αληθινά βυρώνεια ιστορία.

Εγώ πότε δεν αποπλάνησα καμιά

γυναίκα απ’ όσες μού ’χουνε χρεώσει,

μα εμέναν αποπλάνησε η ομορφιά,

το σώμα το δικό μου έχουν αλώσει

τα πάνοπλα στη γύμνια τους κορμιά

κι έχω στον κάθε μου έρωτα πληρώσει

το τίμημα σε σάρκα και καρδιά

κι έχω απ’ αυτήν την άποψη τελειώσει.

Εγώ αποπλανήθηκα, εγώ,

η αγάπη μ’ έχει έτσι σακατέψει

και με κατάντησε έναν πλάνητα χωλό

σφραγίζοντας τη λέξη και τη σκέψη.

Έχω παντού στα πάντα τόσο ξοδευτεί,

που Βύρωνα δεν έχω μέσα μου άλλο,

δεν έχω άλλη κακία ή αρετή,

δεν έχω άλλη πείνα στον καβάλο·

δεν έχω τίποτα, δεν έχω άλλη ορμή

μετ’ από των ερώτων μου τον σάλο

και τώρα, αφού τα πάντα έχω γευτεί,

κάθε ίμερο μικρό μα και μεγάλο,

ζητώ το κάτι, εκείνο που θα ’ρθεί

δριμύ και τρυφερό να με χαλάσει,

αν κάτι υπάρχει ακόμα στη ζωή,

αν βρίσκεται σε αυτήν εδώ την πλάση,

γιατί για πάντα πλέον έχω ξοδευτεί

κι από τον κόσμο αυτόν έχω αδειάσει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΚΕΛΗΤΟΣ

ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΚΕΛΗΤΟΣ

Θα γίνω Στίχος για να σου μιλήσω,

Ρυθμός για να μπορέσω να σε βρω,

στις ταπεινές μου ρίμες θα ελπίσω,

στα μέτρα αυτά που πάλι κατοικώ.

Με σχήματα του λόγου θα σε ντύσω,

αφού δεν έχω πλάι μου γυμνό

το σώμα σου ξανά για να φιλήσω,

στη Γλώσσα μου θα σε ονειρευτώ.

Ως Λέξη νέα πάντα θ’ ανατέλλεις

κι ας έχεις δύσει μέσα στη ζωή,

στην Ποίηση σού ανήκω κι ας μη θέλεις

-αυτό για πάντα μού έχει χαριστεί-

και τρέχω πορφυρός και μαύρος κέλης

τον θάνατο που πήρε για ιππαστή.

 © Θεοδόσης Βολκώφ

ΤΑ ΜΟΙΧΙΚΑ α'

ΤΑ ΜΟΙΧΙΚΑ

α'

την kαλλιστώ αν γνώρισες διαβάτη

γνωρίζεις και τον λόγο της γραφής.

κι αν σ’ έμπασε στο μοιχικό της το κρεβάτι

και χάρηκες τον ήχο κάθε της χορδής

την πρώτη κρούοντας τη μέση την υπάτη

κι αν αξιώθηκες αυτής της μουσικής

το νόημα δεν λέω άλλο κάτι

σταυραδερφέ μου εσύ της ηδονής.

αν όμως όχι τότε γρήγορα προσπέρνα

δεν είναι κάτι να σου πω ή εδώ να δεις.

κι αν θέλεις λόγια που ηχούν σαν πιο μοντέρνα

πιο σύμφωνα με τους ρυθμούς της εποχής

στην παραδίπλα σύρε την ταβέρνα

όμως εδώ καθόλου μην σταθείς

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

Της φονικής του πράξης ο σεισμός

μαίνονταν όλη μέρα μες στο στήθος

και χύνονταν το αίμα ποταμός

και στηθοδέρνονταν Τρωάδες πλήθος

κι ο σκοτεινόχρους κλάγγαζε χαλκός

το σαρκοφάγο του απηχώντας ήθος.

Αλλά τις νύχτες στη σκηνή του αβρός

έπαιρνε μες στα χέρια του τη Λύρα

και τραγουδούσε τότε εκστατικός

ανάμεσα στ’ αμόνι και στη σφύρα

άλλου Θεού, του Έρωτα, δετός

αυτό που θα του σφράγιζε τη μοίρα.

Και γίνονταν ο κόσμος πάλι απλός,

τα πάντα με τα πάντα συνταιριάζαν

και πουθενά δεν βρίσκονταν εχθρός

κι όλα τα μίση σώπαιναν, και μοιάζαν

ουσία μια ψαλμός και ψαλμωδός,

ουσία που τα πάντα δοκιμάζαν.

Και δεν υπήρχε Έκτορας και δεν υπήρχε Τροία

και δεν υπήρχαν Αχαιοί κι ο σκύλας γιος Ατρείδης

τις ώρες που ξεχύνονταν αλλόκοσμη η αρμονία,

τις ώρες που τραγούδαγε στον Πάτροκλο ο Πηλείδης.

 © Θεοδόσης Βολκώφ

Ο Παντρεμένος, του Γιώργου Πύργαρη

                                                                            To διαβάζετε εδώ.

                                                                       Γελάσαμε πολύ. 

Παραπέμπουμε τον φίλο ποιητή Γιώργο Πύργαρη

σε παλαιότερο σχετικό πόνημά μας.

Ο DON JUAN ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΗΠΟ

Ο DON JUAN

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΗΠΟ

Ελάτε κι όλες γύρω μου καθίστε,

οι αγάπες μου οι μικρές και οι μεγάλες·

αυτές που χάρηκα μα και οι άλλες

που δεν μες στις αγάπες μου αριθμείσθε.

Γυμνές μέσα στη σκέψη μου όλες τρέξτε

κι η μια την άλλη τώρα καμαρώστε,

αγκαλιαστείτε, φιληθείτε, ξεσαλώστε,

κάθε λογής παιχνίδια αγάπης παίξτε.

Και τραγουδήστε εν χορώ στον Don Giovanni

λόγια γλυκά, του Έρωτα, δοξάστε

αυτόν που απ’ την Αγάπη έχει πεθάνει

φορές μυριάδες ζωντανός κι ακόμα

το γέρικο κορμί του αγκαλιάστε

φορά στερνή στου θάνατου το στρώμα.

Και πείτε του ψιθυριστά, σαν χάδι,

– προτού πατήσει των Νεκρών τη Νήσο–

σαν φως μπροστά στο αδήριτο σκοτάδι,

«Απόψε έσει μεθ’ ημών εν παραδείσω».

© Θεοδόσης Βολκώφ