Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΕΥΡΩΠΗ,

Καλή Χρονιά...

Υ.Γ. Καλή χρονιά, πουλάκια. 

Τα ξαναλέμε το 2013.

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΧΘΑΜΑΛΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΧΘΑΜΑΛΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Η Μούσα μου τις λάσπες δεν φοβάται,

γι’ αυτό συχνά-πυκνά και στιχουργεί

χωρίς πολύ-πολύ να συλλογάται

αν ευγενές το Θέμα προς γραφή

ή αν θα δυσαρεστήσει τη Σχολή·

κρατώντας το δικό της μετερίζι,

τρυφερεμένη κι άλλοτε σκληρή,

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Η Μούσα μου τ’ ανθρώπινα θυμάται,

για τους Θεούς δεν νοιάζεται πολύ,

κι αν στα ελαττώματά της προσμετράται

και τ’ ότι γοητεία τής ασκεί

συχνά το χθαμαλό απ’ τη Ζωή,

ανέμελη όλο παίζει και σφυρίζει·

η Μούσα μου, κοπέλα και παιδί,

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Γυναίκα – κι απ’ τα χώματα εφορμάται,

γι’ αυτό και ακόπως τόσο αδιαφορεί,

αν με μισό το μάτι την κοιτάτε

όσο πατούν τα πόδια της τη Γη,

όσο απ’ τις λάσπες δύναμη αντλεί,

όσο μπορεί εν Χρόνω να γνωρίζει·

και μες στα ρυπαρά ερωτική

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Κι η Μούσα μου με πείνα αληθινή

τίποτε ανάξιό της δεν λογίζει·

αυτό ακριβώς που της αναλογεί

από το ακάθαρτο του κόσμου αγγίζει

και Γλώσσα της το κάνει ευθύς, γιατί

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

Για τους Νεκρούς να πω σε Γλώσσα που πεθαίνει,

σε Γλώσσα Νέα, Γλώσσα Αρχαία, Ελληνική

χωρίς να τρέμω ενόσω χάνω κάθε Γη·

ενόσω ο Πόλεμος προβάλλει και προβαίνει,

πώς αντηχούν μες στο κορμί μου οι πεθαμένοι

–πρόγονοι,  σύγχρονοι κι απόγονοι– με αλκή

και πώς μου κάνουν τη φωνή μεταλλική

να πω αυτό που η ψυχή μου τρομαγμένη

κι από οράματα φρικτά καθημαγμένη

παλεύει να ξεχάσει ή ν’ αρνηθεί.

Κασσάνδρα Μούσα προφητεύει τη θανή

μιας Γλώσσας και μιας Χώρας δακρυσμένη·

της Ιστορίας τους Ανέμους ανασαίνει

και –φθέγμα ύπατο– σκληρά χρησμοδοτεί.

«Προοπτική, λέει, διανοίγεται διπλή·

η Χώρα μου από Εμφύλιο σπαραγμένη

είναι η πρώτη και φρικτότατη Ειμαρμένη·

μα η φρικτότερη απ’ τις δυο προοπτική

κι απ’ τη φρικτότατη φρικτότερη αυτή –

να είναι η πρώτη προοπτική ακυρωμένη».

Μίλα, Φωνή. Τι εννοείς; Όμως σωπαίνει.

Κι έχει την όψη της χλωμή και παγερή.

Η Μούσα του Επικείμενου. Η Μούσα Οργή.

Αυτό που γράφω πριν πεθάνω με πεθαίνει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

To 1 και το 120

Άρθρο 1 

1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. 

 Άρθρο 120 

1. Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε' Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Ιουνίου 1975.

2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος. 

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΔΙΠΛΗ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ ΦΟΒΟ

ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΔΙΠΛΗ

ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ ΦΟΒΟ

Δεν ήμουν, κύριοι, τόσο θαρραλέος

καθώς εσείς – με πίκρα ομολογώ.

Θα πουν πολλοί πως γίνομαι χυδαίος,

πως ασχολούμαι με ό,τι ρυπαρό,

όμως, αλήθεια, απλώς διαπορώ

κι αναρωτιέμαι – πόθεν τόσο θάρρος;

Μια σκέψη κάνω, και τη γράφω εδώ –

Δεν είναι δα το κέρατο και Χάρος.

Δεν ήμουν κατ’ ελάχιστον σπουδαίος.

Για θάρρος μίλησα· θα εξηγηθώ.

Θα ήθελα να μάθω, αν, βεβαίως,

με την ερώτησή μου δεν οχλώ,

πώς προχωρήσατε στο βήμα ενώ

της κεφαλής μας είναι βέβαιο βάρος,

μα την απάντηση προεξοφλώ –

Δεν είναι δα το κέρατο και Χάρος.

Σαν έρχονταν παλιά κάποιος Γενναίος

να μου αναγγείλει με ύφος χαρωπό

τους γάμους του, πώς μ’ έπιανε ένα δέος

και κάποιο τρέμουλο, μα το Θεό,

μπροστά στον άνδρα που τολμούσε αυτό

όταν παντού και πάντα ένας «κουμπάρος»

καραδοκεί· και λέω με το στανιό –

Δεν είναι δα το κέρατο και Χάρος.

Και πράγματι ούτε πλούτος ούτε κλέος

ούτε και κάτι άλλο θαυμαστό

μπορεί ν’ απολυτρώσει από έναν τέως,

από έναν νυν ή μέλλοντα εχθρό

κανένα, μα κανένα σπιτικό·

θα τα φορέσει ακόμη και ο Τσάρος

άδοντας το γλυκόπικρο ρητό –

Δεν είναι δα το κέρατο και Χάρος.

… Τι ατυχία τότε που ήμουν νέος

στη σκέψη αυτή ποτέ να μην σταθώ,

μα να γυρνώ ως πλάνης Ιουδαίος

και ν’ αγνοώ το Μέγα Μυστικό·

κι ενώ έτρεμα της Μοίρας το γραφτό

να μην βρεθεί στον δρόμο μου ένας Φάρος

Πνευματικός να πει: «Για άκου εδώ –

Δεν είναι δα το κέρατο και Χάρος».

Αν ήμουν τώρα ως άλλοτε ακμαίος,

με μάταια θλίψη πια τ’ ομολογώ,

κάποιες μου απόψεις θ’ άλλαζα· ταχέως

θα φρόντιζα – ω ναι! – να νυμφευθώ

κάποιο απ’ τα τόσα γύρω θηλυκό,

κι ας μ’ έπαιρνε ασφαλώς κι εμένα ο σμπάρος,

γιατί το πράγμα πια φιλοσοφώ –

Δεν είναι δα το κέρατο και Χάρος.

Έπρεπε να γεράσω για να δω.

Του βίου του εγγάμου μέγα το άρος

κι όσο για τ’ άλλο – τίμημα μικρό.

Δεν είναι δα το κέρατο και Χάρος.

Του Βαλλισμού Αφιέρωσις

Εις εγγάμους και αγάμους ταπεινώς αφιερούται

το στιχούργημα ως άνω, ποιημάτιον φαιδρόν·

ανεγνώσατε, ω φίλοι, πλην ποσώς εξουδενούται

διά της αναγνώσεως ταύτης το κοινόν ημίν κακόν.

Το ερώτημα αφεύκτως τίθεται· τις δικαιούται

άκερω τον εαυτό του να θεωρήσει εξ ημών;

Εν αγνοία του ή εν γνώσει πως πολλάκις κερατούται

τις να αρνηθή εδυνήθη εξ ανδρών και γυναικών;

Ύπανδροι γυναίκες και άνδρες νυμφευθέντες, με ακούτε,

(καίτοι ανύμφευτος εξ ίσου τάλας ην ο στιχουργών)

μην διά του κεράτου πάσα σχέσις τω όντι ακεραιούται

ως κι ο Βαλλισμός διδάσκει κατά τρόπον στιχηρόν;

Ανθρωπότης, κερασφόρον γένος, το μοιραίον υψούται

μέσω της Γραφής εις Γλώσσαν· δικαιότατα, λοιπόν,

εις εγγάμους και αγάμους, τρυφερώς, αφιερούται

και ασφαλώς – μη με λησμόνει, Εαυτέ – εις Εαυτόν.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Υπέρ το δέον σε τραγούδησα, Ομορφιά...

Υπέρ το δέον σε τραγούδησα, Ομορφιά…

Υπέρ το δέον σε τραγούδησα, Ομορφιά,

και σαν επάνω σου να το ‘χεις πάρει·

κι εγώ μαζί με τα υπόλοιπα σκυλιά,

πιο λιμαρό απ’ τα λιμαρά ζαγάρι.

Όμως το μέσα μου που στέκει κρατερό

και, ανέγνωρο, σε έχει τόσο υμνήσει,

ενώ διψά, μπορεί να φτύνει το νερό

και το ακατάλυτο μπορεί να καταλύσει.

Μην απορείς, λοιπόν, Περήφανη Ομορφιά,

και σπας μ’ αυτά το ωραίο σου κεφάλι·

μα γνώριζε – όσο μπορώ από τη μια

Θεά να σε λατρεύω, από την άλλη

– αν η Ανάγκη, λέω, το απαιτεί –

μπορώ, χωρίς το ελάχιστο να δείξω,

χάριν αυτού ακριβώς εντός μου που σε υμνεί,

με τα ίδια μου τα χέρια να σε πνίξω.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΩΝ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΩΝ

Ως πέτρινα και γυάλινα Βιβλία,

ως Γλώσσες άλαλες μα γλαφυρές,

μας πύργωσαν οι Αιώνες και η Χρεία

και κάποιες μυστικόπαθες ορμές.

Κρατάμε απ’ τις παλιές Βασιλικές

και γίναμε το καύχημα του Τόπου,

των Χρόνων μας μορφές δηλωτικές,

προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.

Ορέων μάς συνέχει ακινησία.

Για να κτιστούμε, χάθηκαν γενιές

και στέρεψαν μυριάδες λατομεία

και σώματα σκεβρώσαν και ψυχές·

και βρέθηκαν καινούργιες τεχνικές

κι ο μόχθος του πετρά, του ξυλοκόπου,

όλα, και του αρχιτέκτονα οι βουλές –

προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.

Mιαν άυλη σαρκώναν Παρουσία 
σκιάσεων και φωτός εναλλαγές

και πρόσδιδαν στη Θεία Λειτουργία

μυστήριο τα τόξα κι οι στοές,

και ευλαβείς, λαός προσκυνητές

υπό τις προσταγές του Επισκόπου

έψαλλαν και ψελλίζαν προσευχές

προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.

Και κάποιοι τροβαδούροι, ποιητές,

προάγγελοι πιστοί του Νέου Τρόπου,

στα τείχη μας χαράζανε γραφές

που πρόλεγαν τον από Γης προσώπου

χαμό μας, με φωνές εκστατικές,

προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΟΔΥΣΣΕΙΣ

ΟΔΥΣΣΕΙΣ

       Του Μάρκου Αντωνόπουλου

Θα φύγουμε ως άλλοι Οδυσσείς

που τους καλούν των άστρων τα πελάγη·

της Επιστήμης θα ’μαστε αρχιμάγοι

και της Τεχνολογίας ιερείς.

Θ’ αφήσουμε νεκρούς πολιτισμούς,

την πολυτρόφο Γη εξαντλημένη,

και κάποιοι πληθυσμοί κατεσπαρμένοι

θα μας αναζητούν στους ουρανούς.

Θα ζήσουμε αιώνες σε κελιά

με τεχνητό νερό και οξυγόνο,

τα πλοία μας θα καίνε υδρογόνο

και θα κατασκευάζουμε παιδιά.

Οι συνειδήσεις μας παντοτινές

στων υπολογιστών μας τις συνάψεις

θα μείνουν, θα διαλέγονται με λάμψεις

ψυχρού φωτός – φωνές ηλεκτρικές.

Ο λόγος μας, κι αυτός μηχανικός,

ποσότητες και σχέσεις θα εκφράζει,

με Γλώσσα δεν θα μοιάζει, και θα φράζει

τα σώματά μας εξωσκελετός.

Μας μέλλεται να δούμε από κοντά

μυριάδες γαλαξίες να γεννιούνται

και γαλαξίες πάλι να χαλιούνται

στην κοσμική επιστρέφοντας φωτιά.

Διαδρομές θα κάνουμε αστρικές,

μέσα σε σκωληκότρυπες θα μπούμε,

μ’ άλλες μορφές ζωής θα γνωριστούμε

και θα τις υποτάξουμε κι αυτές.

Ακτινωτοί και κυματοειδείς,

στου χωροχρόνου πάνω τις εκτάσεις

θα εγγράψουμε καινούργιες διαστάσεις

μέχρι το σύστημα της Τρίτης Γης.

Του Κόσμου σύμπαντος κατακτητές,

Αλντεμπαράν, Ωρίωνα και Βέγα,

θα γίνουμε το Αλφα και το Ωμέγα,

νεφελωμάτων τώρα ποιητές.

Ατάραχοι, με πνεύμα παγερό

ώς τ’ άκρα όλες τις σκέψεις θα σκεφτούμε

κι αφού τελειώσει η Σκέψη εμείς θα ζούμε

στο άπειρο σαν πριν και στο κενό.

Και ύστερα, με μυς μεταλλικούς

έχοντας πράξει πια όλες τις πράξεις,

θα γίνουμε άλλης φύσης κι άλλης τάξης

όντα που υπερβαίνουν τους Θεούς.

Είμαστε αυτό. Οι Νέοι Οδυσσείς,

απ’ τους νεκρούς Θεούς οι μισημένοι

καθώς και τ’ όνομά μας το σημαίνει,

μα το Μηδέν σημαίνουμε εμείς.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ERIC HOBSBAWM

"Ο ουτοπισμός 

είναι μάλλον ένας αναγκαίος κοινωνικός μηχανισμός 

για την καταβολή των υπεράνθρωπων εκείνων προσπαθειών 

χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να πραγματωθεί 

καμιά μεγάλη επανάσταση".

Εric Hobsbawm

Ο ΠΡΙΑΠΟΣ

Ο ΠΡΙΑΠΟΣ

Πιο σκοτεινή απ’ τα σκοτεινά η απλή, τραχιά μου Φύση·

φαλλός ετοιμοπόλεμος και όρχεις ογκηροί·

από τη δύση ώς την αυγή κι απ’ την αυγή ώς τη δύση

είμαι αυτό – ο Πρίαπος – στύση παντοτινή.

Στον κόσμο τον ανέραστο που χρόνια έχουν χτίσει

οι Καίσαρες κι οι Πραίτωρες και οι Μικροί Καιροί

είμαι η παραμόνιμη ροή μαζί και η βρύση

απ’ όπου ρέουν άπαυτα τού Έρωτα οι χυμοί.

Αδέρφια μου στον Έρωτα, θα σας τ’ ομολογήσω·

αδέρφια μου, στον Έναν μας Θεό θα τ’ ορκιστώ. –

Στον κόσμο αυτόν που μού ‘λαχε με σας να κατοικήσω

και με τα τρία πόδια μου γοργός να πορευτώ

και μ’ ένα μέτρο αλλιώτικο τον κόσμο να μετρήσω,

τίποτα δεν συνάντησα που –φευ– να μην μπορώ

απ’ την αρχέγονη ορμή σκληρός να καβαλήσω

και ξοδεμένος βίαια να το ερωτευτώ.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΛΛΩΝ

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΛΛΩΝ

Θεέ μου, όχι πάλι, πάλι αυτό –

γελάκια, βλέμματα, το σύνηθες παιχνίδι,

κάποιο βαριεστημένο θηλυκό

και η κατάληξη ασφαλώς που ξέρεις ήδη.

Σύζυγοι, φιλενάδες, σαστικιές,

γνωστά παράπονα, ελπίδες διαψευσμένες,

γυναίκες πρόθυμες πλην δανεικές

και ασφαλέστατα Κυρίες εγνωσμένες.

Αφήνει αυτό μια γεύση λασπουριάς

μονότροπης χιλιοπαιγμένης κωμωδίας·

στον ρόλο εξωτικού πτηνού κρατάς,

κρατάς ενώπιον Θεού και κοινωνίας,

με τις κοινότατές σου πρακτικές,

δεσμούς και γάμους και αρραβώνες ακεραίους·

τις σχέσεις κάνεις κι άλλο ρυπαρές

και τους ανθρώπους για το βιος τους πιο βεβαίους.

Στον εαυτό σου τώρα ομολογείς

αυτό που έγινε ξεκάθαρο ή μάλλον 

εκείνο που δεν ήθελες να δεις –

να κλέβεις έχεις κουραστεί γυναίκες άλλων.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

Ο ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ

Μνήμη Τζακ Λόντον, 

για τον Γιο του Λύκου και όχι μόνο

Πεινάει ο Γιος του Λύκου για γυναίκα.

Πείνα παλιά τον σπρώχνει στο κυνήγι.

Στο έλκηθρό του ζεύει σκύλους δέκα.

Απάντηση «η Γυναίκα», καταλήγει,

στο ερώτημα προ πάντων των αιώνων.

Του θηλυκού ορέγεται τη θέρμη,

μα όλα εχθρός στη Γη των παγετώνων

και σκέφτεται με βία πως την παίρνει.

Αφτιάζονται, οσμίζονται, γρυλίζουν,

ουρλιάζουνε, ασθμαίνουν, αλυχτάνε

και τρέχουν μες στους πάγους που αχνίζουν

Σκυλιά – έξω και μέσα του λυσσάνε,

λυσσάνε για να φτάσουν στη Γυναίκα

τού Λύκου ο Γιος και οι σκύλοι του οι δέκα.

   

© Θεοδόσης Βολκώφ

SAINT-JUST ή το Επιτάφιο του Ποιητή

SAINT-JUST 
ή το Eπιτάφιο του Ποιητή
 

                                                                                 Στη μνήμη του

Όσοι με θάβατε εν ζωή

και μετά θάνατον θα με δολοφονείτε.

Όμως γνωρίζω πως στη σκόνη αυτή

που είναι το σώμα μου και αδρά ομιλεί

το πεπρωμένο μου δεν εξαντλείται.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΤΟ ΣΩΜΑ

ΤΟ ΣΩΜΑ

Όσες μορφές κι αν πάρεις

και όποιες, Σώμα, 

πάντα θα ομοιοκαταληκτείς

 με κάποιο Χώμα.

Το Πνεύμα κόλαση. Παράδεισος το Σώμα.

Κι οι Άγγελοι φθονούν. Φθονούν τη Γη.

Ο Ουρανός είναι όλος από χώμα.

Τρόπος της σάρκας είναι ο Λόγος, λάσπη απλή.

Να ’χω τη λάσπη σου, τη λάσπη σου στο στόμα

κι η λάσπη σου να με πυρώνει δροσερή,

με αυτήν να τρέφομαι και να πεινώ ακόμα

και ζωντανός να θάβομαι σ’ ένα κορμί.

Πόδια να με τυλίγουνε και χέρια

και να ’χει δόντια κάθε σου φιλί

κι η κάθε κώχη σου να βρίθει από μαχαίρια,

κάθε καμπύλη σου να είναι και αιχμή.

Να με συνθλίβει τ’ αλαφρό σου βάρος,

η ανάσα σου να μου είναι πνιγμονή,

ότι εσύ ο Θάνατος, ο Μόρος και ο Χάρος·

μ’ όποιο όνομα κι αν με σκοτώσεις, μού αρκεί.

Μα πνίξε ή κάψε με – πάντως, θανάτωσέ με·

στη νύχτα έγινα η μάταια υλακή,

γη με τη γη στη γη σου να κυλιέμαι,

νόημα, νίκη και ήττα μου εσύ.

Να πάψεις κάθε νου, να μου στερέψεις

όλη τη σκέψη που τον κόσμο αυτόν πενθεί

και ταπεινό στη Γη να μ’ επιστρέψεις

ως πένθημα, ως θλίψη, ως οιμωγή.

Φάε το Πνεύμα, Σώμα – ανάλωσέ με.

Κάθε μου άλλη ουρανική καταγωγή

την καθυβρίζω, την πατώ και αρνιέμαι

ό,τι απ’ το εγώ μου στέκει ξένο στο Εσύ.

Και για το σώμα σου, το σώμα σου, το σώμα,

του Αόρατου η ρίζα η ορατή,

δίνω τη Λέξη μου – και πιο πολύ ακόμα

τον Άνεμο, το Πνεύμα, την Πνοή.

Να μη θυμάμαι πια, να μη θυμάμαι

ό,τι κι αν με ξεκόρμισε απ’ τη Γη

και να κοιμάμαι μόνο, να κοιμάμαι

μες στη χωμάτινη της σάρκας σου σιωπή.

Κάνε με Σώμα, μόνον Σώμα – τίποτ’ άλλο.

– Γίνε κορμί, γίνε κορμί, γίνε κορμί –

αυτό το ξόρκι στον εαυτό μου που υποψάλλω·

αυτή η βλαστήμια η δική μου προσευχή.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Από το βιβλίο "ΜISSA BREVIS".

ΑΕΡΑΣ

ΑΕΡΑΣ

Τρίζουν σαν να στενάζουνε τα πεύκα.

Μιλάνε με τη δύναμη τού Αέρα.

Ρέουν νερά σαν να 'ρχονται από Πέρα

στο θρόισμα αργυρό που κάνει η λεύκα.

Μεστό ψιθύρων φέγγει το σκοτάδι.

Το φύλλο ακουμπά το άλλο φύλλο.

Το χάδι ριγηλό κρύβει τον ήλο,

το χάραγμα, το στίγμα, το σημάδι.

Πες την καρδιά του ανθρώπου, Αέρα. Μίλα.

Πες των ερώτων μας το αρχαίο σφρίγος,

του άντρα το νευρώδες μαύρο ρίγος

και της γυναίκας την ανατριχίλα.

Πες – Θάνατος του Έρωτα το ήδος.

Απόψε ο Θεός είναι στα φύλλα.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΠΑΝΤΟΥΜ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

ΠΑΝΤΟΥΜ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ

Σιωπηρό κι από πέτρα λιοντάρι

με τη μέλαινα πύρινη χαίτη

ορυκτών και μετάλλων τα βάρη

φέρει μέσα του έτη και έτη.

Με τη μέλαινα πύρινη χαίτη

ένας νους που πυκνώνει στο βλέμμα

φέρει μέσα του έτη και έτη

γλώσσα πέτρας και πέτρινο αίμα.

Ένας νους που πυκνώνει στο βλέμμα

κάποιον κόσμο τραχύς ζωγραφίζει

γλώσσα πέτρας και πέτρινο αίμα

και τον στίχο μυώνες γεμίζει.

Κάποιον κόσμο τραχύς ζωγραφίζει

με μια βούληση πέτρα και σκέψη

και τον στίχο μυώνες γεμίζει

και με ρώμη τη ρώμη έχει δρέψει.

Με μια βούληση πέτρα και σκέψη

ορυκτών και μετάλλων τα βάρη

και με ρώμη τη ρώμη έχει δρέψει

σιωπηρό κι από πέτρα λιοντάρι.

© Θεοδόσης Βολκώφ