Η
ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ
Για
τους Νεκρούς να πω σε Γλώσσα που πεθαίνει,
σε
Γλώσσα Νέα, Γλώσσα Αρχαία, Ελληνική
χωρίς
να τρέμω ενόσω χάνω κάθε Γη·
ενόσω
ο Πόλεμος προβάλλει και προβαίνει,
πώς
αντηχούν μες στο κορμί μου οι πεθαμένοι
–πρόγονοι, σύγχρονοι κι απόγονοι– με αλκή
και
πώς μου κάνουν τη φωνή μεταλλική
να
πω αυτό που η ψυχή μου τρομαγμένη
κι
από οράματα φρικτά καθημαγμένη
παλεύει
να ξεχάσει ή ν’ αρνηθεί.
Κασσάνδρα
Μούσα προφητεύει τη θανή
μιας
Γλώσσας και μιας Χώρας δακρυσμένη·
της
Ιστορίας τους Ανέμους ανασαίνει
και
–φθέγμα ύπατο– σκληρά χρησμοδοτεί.
«Προοπτική,
λέει, διανοίγεται διπλή·
η
Χώρα μου από Εμφύλιο σπαραγμένη
είναι
η πρώτη και φρικτότατη Ειμαρμένη·
μα
η φρικτότερη απ’ τις δυο προοπτική
κι
απ’ τη φρικτότατη φρικτότερη αυτή –
να
είναι η πρώτη προοπτική ακυρωμένη».
Μίλα,
Φωνή. Τι εννοείς; Όμως σωπαίνει.
Κι
έχει την όψη της χλωμή και παγερή.
Η
Μούσα του Επικείμενου. Η Μούσα Οργή.
Αυτό
που γράφω πριν πεθάνω με πεθαίνει.
© Θεοδόσης
Βολκώφ
