Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ
ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΘΕΔΡΙΚΩΝ
Ως πέτρινα και
γυάλινα Βιβλία,
ως Γλώσσες
άλαλες μα γλαφυρές,
μας πύργωσαν
οι Αιώνες και η Χρεία
και κάποιες
μυστικόπαθες ορμές.
Κρατάμε απ’ τις
παλιές Βασιλικές
και γίναμε το
καύχημα του Τόπου,
των Χρόνων μας
μορφές δηλωτικές,
προς Δόξαν του
Θεού και του Ανθρώπου.
Ορέων μάς
συνέχει ακινησία.
Για να κτιστούμε, χάθηκαν γενιές
και στέρεψαν
μυριάδες λατομεία
και σώματα
σκεβρώσαν και ψυχές·
και βρέθηκαν
καινούργιες τεχνικές
κι ο μόχθος
του πετρά, του ξυλοκόπου,
όλα, και του
αρχιτέκτονα οι βουλές –
προς Δόξαν του
Θεού και του Ανθρώπου.
Mιαν άυλη σαρκώναν
Παρουσία
σκιάσεων και φωτός εναλλαγές
σκιάσεων και φωτός εναλλαγές
και πρόσδιδαν
στη Θεία Λειτουργία
μυστήριο τα
τόξα κι οι στοές,
και ευλαβείς,
λαός προσκυνητές
υπό τις προσταγές
του Επισκόπου
έψαλλαν και ψελλίζαν
προσευχές
προς Δόξαν του
Θεού και του Ανθρώπου.
Και κάποιοι
τροβαδούροι, ποιητές,
προάγγελοι
πιστοί του Νέου Τρόπου,
στα τείχη μας χαράζανε
γραφές
που πρόλεγαν
τον από Γης προσώπου
χαμό μας, με
φωνές εκστατικές,
προς Δόξαν του Θεού και του Ανθρώπου.
© Θεοδόσης
Βολκώφ
