Ασκραίος

Ασκραίος

[...]
Tυφλός του Ολύμπου ραψωδός ο θείος Μελησιγένης,
θνητούς ατάραχα, ήρωες, θεούς υμνολογά.
Από μια βρύση ανήσυχη, τραγούδι μου εσύ, βγαίνεις,
κ’ η λάβα πάντοτε είσ’ εσύ κ’ η φουσκοθαλασσιά.
Άκου, ο Ασκραίος είμ’ εγώ, δεν είμ’ εγώ τεχνίτης
των ήσυχων χρυσόνειρων, των ιλαρών σκοπών,
Της μαύρης γης, που την πατώ, με σέρνει εμέ ο μαγνήτης,
Ο νους μου πάει με τα φτερά των αναστενασμών.

[…]

Άσκρα, στη ρίζα του ιερού βουνού μαυρολογούσες,
Πήρ’ από σένα την τραχειά κι αστόλιστη φωνή.
Εμέ δε με βυζάξανε στον Ελικώνα οι Μούσες,
εμέ με πικρανάθρεψαν οι φτώχιες και οι καημοί. [...]


Κωστής Παλαμάς