AΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΑΒΙΔ
***
Στη γλώσσα του λαού μου
το όνομά μου σημαίνει
Αυτός Που Τον Αγαπούν·
στη γλώσσα της ψυχής μου
τη φτιαγμένη από αίμα και φωτιά
σε κάθε της γράμμα και φθόγγο
μέρα με την ημέρα
πληγή μετά την πληγή
άλλαξα το νόημα
το ξαναγέννησα καινούργιο
πιο δυνατό
και για μένα πιο άξιο
Δαβίδ τώρα σημαίνει
Αυτός Που Αγαπά.
***
Η Θλίψη μου μέσα στη μοναξιά ανδρώθηκε
αρσενική γεννήθηκε
και ανυπότακτη θα μείνει
δεν μπορεί καμιά γυναίκα να τη γλυκάνει
καμιά νίκη να την αμβλύνει
οξεία όπως η τρομερότερη λεπίδα
διάπυρη από τα έγκατα των ηφαιστείων
ατόφια σε όλα της
ατσάλινη τελείως
δεν ζωγραφίστηκε ποτέ χαμόγελο στο πρόσωπό της
ακοίμητη στέκει μέσα στον κόσμο
λόγους κοφτούς ανταλλάσσει με τ’ αδέρφια της
την Οργή και το Θυμό
και οι τρεις μαζί
σφραγίζουν την πέτρα την πελεκητή με την ενέργειά τους
και οικοδομούν κάστρα για τους πολέμους
πάνω απ’ την άβυσσο.
***
Πρέπει να γίνω λιγότερο άντρας για να σας αρέσω;
Αρσενικότερος
κάθε μέρα θα γίνομαι
για να σας γονιμοποιήσω·
ανατριχιάζουν οι πόρνες στο πέρασμά μου
με λόγια μικρά μιλούν για μένα
όταν με βλέπουν μοναχικό να ορθώνομαι
κάτω από ουρανούς που εγκυμονούν
και πάνω σε μια Γη που παρθένα γεννά
όταν με βλέπουν στην έρημο να οικοδομώ
πέτρα πάνω στην πέτρα
και βράχο πάνω στον βράχο
και να αντηχούν οι γκρεμοί όλοι απο τη φωνή μου
και να γεμίζουν όλα τα σκοτάδια από την πράξη μου·
Είμαι
ο εχθρός της ευτυχίας.
***
Θέλω το αίμα μου να σμίξει με το αίμα σας
θέλω οι στίχοι μου να δυναμώσουν τα κορμιά σας·
αυτός ο πυρωμένος γρανίτης
αυτό το απροσδιόριστο
άναρχο σύννεφο από ατσάλι
εδώ μέταλλο λιωμένο σε μιαν άλλη λάβα
κι εκεί στερεό που ορθώνεται
και στον ήλιο κατάμαυρο αστράφτει
θέλω να γίνει αυτό που χρειάζεστε
με τα κορμιά σας ένα·
για σένα
Πρόμαχε Αιώνιε
η ρομφαία και ο ίππος του πολέμου
για σένα
Λύκε Αρχέγονε
η νύχτα σου και το πλουτώνειο ημίφως
και για σένα
Γυναίκα Αθάνατη
ο άντρας
βαρύς από τον Έρωτα
και αληθινός από τη Μάχη.
***
Σηκωθείτε οι νεκροί
αίμα θα κυλήσω στις φλέβες σας
ψυχές απελπισμένες
δεν είπα την τελευταία μου λέξη
δεν έκλεισε το μεγάλο βιβλίο
πολλά να γραφούν μέλλει
και για να τα γράψω έχω το χέρι και τη θέληση·
ό,τι εσείς θεωρείτε περασμένο
εγώ
μπορώ να το θέλω ερχόμενο
και αυτό που σε σας απομένει
μόνο ένα αξιοθρήνητο
Ποτέ Πια
σε μένα είναι ένα
αγριεμένο
Όχι Ακόμα.
***
Εσύ
που δουλεύεις στα κάτεργα αυτού του πολιτισμού
και δεν με ακούς
εσύ
που μέσα στα ορυχεία του είσαι
και δεν με βλέπεις
κι εγώ μέσα από κάτεργα σού μιλώ
κι εγώ μέσα από ορυχεία σε κοιτάζω
εσένα μόνο έχω στο βλέμμα μου
και τον κοινό μας τον προορισμό
και τη μοίρα μας
που δεν διαφέρει·
δεν είναι αυτός ο κόσμος
που για σένα η θέλησή μου ονειρεύτηκε
ούτε αυτός
που μυστικά
η πίστη μου οικοδομεί·
από τον εαυτό μου ξεκινώ για να σου μιλήσω
από τον εαυτό σου ξεκίνησε
και θα μπορέσεις να με ακούσεις.
***
Είδα το σάπιο σπέρμα τους να τινάζεται
είδα σε πίδακες
το πουλημένο γραϊδιο με τη νεκρή ψυχή
να λατρεύει·
είδα τις πόρνες όλες
γύρω από τους φαλλούς της κτηνωδίας
να αλαλάζουν
και τα παιδιά τέρατα
που απ’ των ανόσιων τα αγκαλιάσματα
οι μέλλοντες αιώνες θα γεννήσουν·
αυτά θα προσκυνούν και θα λένε κυρίαρχους της γης
και στα μικρά τους τα χρόνια
θα σβήσει
ώς και της φωτιάς η ανάμνηση.
***
Σιχάθηκα όλους αυτούς
που τη σκλαβιά τους δεν ντρέπονται
βάρυνε η ψυχή μου
από την αγάπη που έχουν για κάθε τι χρυσό∙
είναι τόσο δειλοί
που ούτε καν μια κατάρα δεν βγαίνει από το στόμα τους∙
όταν μιλούν για τις αλυσίδες τους
τα δόντια τους στάζουν μέλι
δεν δαγκώνουν ποτέ
γλείφονται μόνο∙
κάθε μέρα φιλούν τα πόδια του αφέντη τους
και το βράδυ
με το ίδιο στόμα
τα χείλη των γυναικών τους.
***
Θα σου δώσω όλες τις λέξεις
και θα σου δώσω όλα τα γράμματα
δεν μου χρειάζονται πολλά να λέω
και να σκέφτομαι
για να είμαι αυτός
που θέλω να είμαι·
αλλά θα κρατήσω μία
μία μόνο
και από αυτήν θα γεννήσω ξανά
όλες τις λέξεις και τα γράμματα
όλους τους έρωτες
και όλες τις σκέψεις
από αυτήν ξανά
όλους τους κόσμους –
Ελευθερία.
***
Γραφή του αίματος και του πυρός
η προσευχή μου
στον βράχο μου
με το χέρι μου
μέσα σε σπίθες χίλιες χαραγμένη
με αυτήν μόνο η ψυχή μου ανατέλλει
και σε αυτήν πάλι γυρίζει για τη δύση της
αυτήν
νύχτα πάνω στη νύχτα επαναλαμβάνει
και αυτήν από αιώνες μελετά·
πέτρα της σκέψης και της θλίψης
μια μόνο προσευχή
σού χάραξα
κι άλλη δεν αναπέμπω στον σκοτεινό Θεό μου -
Καταραμένος
αν βάψω τα χέρια μου με το αίμα των αθώων
Καταραμένος φορές χίλιες
αν δεν ξεδιψάσω Γολιάθ τη Γη με το δικό σου.
***
Τη σκέψη της φωτιάς θα φυτέψω βαθιά σου
και χρέος σου ηφαίστειο να γίνεις
και να την εκτινάξεις στις άκρες των κόσμων
και να την κυλήσεις στο αίμα των λαών·
αδερφό και εχθρό σου μαζί
θα σου δώσω τον χρόνο
και δεμένος με αυτόν απόλυτα θα είσαι·
αλίμονο
αν μυστική τη φλόγα σου κρατήσεις
σε γέννησα όπως σε γέννησα
όχι για να κρύβεσαι
αλλά για να εκρήγνυσαι παντού
και μέσα σε όλα να ξεχειλίζεις·
ποταμούς λάβας
στο στήθος της Γης
θέλω να χαράξεις
δρόμους της φωτιάς να ανοίξεις
για να πορευθούν οι λαοί της καρδιάς μου·
δεν μου φτάνει μόνο η ρίζα σου να καίει
θέλω και η κορφή σου να φλογίζεται
και με τον τρόπο μου τον άγριο να λάμπει·
έχθρα φύτεψα ανάμεσα σε σένα
και στους γιους των ανθρώπων
έχθρα ώς τον θάνατο
γιατί πολύ σε αγαπώ·
ακολούθησε τη φωτιά σου
εσύ που θες να με αγαπήσεις
και όταν ο ένας μετά τον άλλο θα σε αρνούνται
τότε θα με έχεις βρει
και όταν όλοι θα σε μισούν
τότε θα είμαστε Ένα.
***
Σε αυτήν τη Γη θα περιπλανιέμαι Γολιάθ
και από αυτό το χώμα θα παίρνω δύναμη·
με τις πέτρες μου θα κτίζω τον εαυτό μου
ασταμάτητα
δίχως ανάσα
στο πέρασμα των αιώνων
ξανά και ξανά
ώσπου να δω το κομμένο σου κεφάλι
να βουλιάζει στη λάσπη
κάτω απ’ το πόδι μου·
τότε θα πεθάνω Γολιάθ
τότε μόνο
όταν θα έχω νικήσει·
κι αν κάποτε
η κόλαση σε ξεβράσει στον κόσμο
κοίτα πίσω σου γίγαντα
τα βήματα που θα ακούς
στης ηδονής και στης λαγνείας σου τις νύχτες
τα βήματα που θα σου κλέβουν τον ύπνο
και θα στοιχειώνουν κάθε σου σκέψη
Γολιάθ γνώριζε
θα είναι τα δικά μου.
***
Αθάνατος όχι
μα την Αθάνατη Εκδίκηση γέννησα
την αιώνια Οργή
που δεν γνωρίζει σύνορα
τον Θυμό τον υπέροχο
που συντρίβει τον χρόνο·
Αλάστορα λέγε με
και Πυρκαεύς είμαι·
αυτή η φλόγα δεν θα σβήσει
έως ότου κατακάψει τα πάντα...
και τότε
πέρα απ’ τον Έρωτα
και από τον Πόλεμο πέρα
δυνατότερη θα καίει·
έτσι γεννιούνται οι θάλασσες και τα όρη
έτσι τα βάραθρα και οι κορυφές
οι πηγές των αστεριών
και τα ποτάμια των λαών και των χρόνων
έτσι σε μια στιγμή η απεραντοσύνη
και σε ένα κορμί
και σε ψυχή μία
έτσι ο Αιώνιος.
Θεοδόσης Βολκώφ
