ΧΧVIII

XXVIII

Τραγούδησε για λίγο, μα τώρα πια αθεράπευτα σωπαίνει.

Κοιμάται ύπνο βαρύ. Με πόνους κάπου κάπου τον ξυπνώ.

Ανίδεος, λειψός και αδικαίωτος τούς υπομένει.

Πριν λίγες μέρες έκλεισε τα είκοσι οκτώ.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Παρόν αιώνιο το Μηδέν...

Παρόν αιώνιο το Μηδέν...

Παρόν αιώνιο το Μηδέν και απλώνει·
την ώρα ετούτη το Ένα ομιλεί
και στέκει αντίμαχο διαρκώς και συνενώνει
τη γέννηση και την καταστροφή.

Αναμετρά ο Έρωτας την πλάση
κι η Γης ανανογιέται τον σεισμό,
ριγούν κι από τον άνεμο τα δάση
και το όρος συλλογάται το Υψηλό.

Το Δύσκολο στοχάζεται η Κτίση
και τη φουρτούνα η στάλα το νερό
κι αφήνει το φιλί για να μιλήσει
το στόμα και να πει τον Λογισμό.

'Ενας Θεός θωρεί στο κάθε βλέμμα
και λόγοι είναι στα χείλη Του Εντολής
και με το αίμα Του γραμμένοι είναι στο αίμα
και να διαβάσεις πρέπει να μπορείς.

"Ώς και στον θάνατό σου θα νικήσεις,
αν τη Μεγάλη Αγάπη κοιμηθείς,
και θα γραφτείς, και θα γραφτείς, και δεν θα σβήσεις,
το Αχειροποίητον εντός σου αν θυμηθείς".

Λέξη τη λέξη γράφεται η Πίστη,
στίχο το στίχο εκφύεται η Ορμή,
το Έσχατον που απ' την Αρχή σού ορίστη -
το Πνεύμα που σαρκώνει το κορμί.


© Θεοδόσης Βολκώφ

Τραγουδώ το κορμί σου...

Τραγουδώ το κορμί σου...


Τραγουδώ το κορμί σου
και το κορμί σου δίπλα στο κορμί μου
όπως συστρέφεται αναλύεται και με ομορφαίνει

τα δυο κορμιά μας τραγουδώ
σάρκες και νεύρα και κόκκαλα
και αναρίθμητους σε σύσπαση μυώνες
τον ιδρώτα τούς χυμούς και το αίμα
το σμίξιμο που από τον κόσμο εκλάπη
το επισφαλές και το σε κίνδυνο διαρκώς
τραγουδώ και τραγουδώ και τραγουδώ
σε κάθε φιλί και χάδι και ανάσα
το αγκάλιασμα το αγέραστο το ρωμαλέο

τον Έρωτά μας τραγουδώ
τους δυο μας σε Ένα τραγουδώ
και υψώνω
τον Έρωτά μας ριζιμιό του Στίχου μου λιθάρι.


© Θεοδόσης Βολκώφ

Fidelitas

Fidelitas


Toν κόσμο αυτόν μην τον ακούς
που για τις απιστίες μου όλο λέει.
Φτωχός – κι όλο μετράει κορμιά
δειλός – και πάντα σάρκες θα ζυγίζει.

Μα εγώ
τραχύς και δυσανάγνωστος θα παραμένω
και των βλεμμάτων αδιαπέραστος
μονόλιθος θα προχωρώ
τo διά του λόγου κατακτώντας
άγριo μέτρo.

Τον κόσμο μην ακούς
που για τις απιστίες μου όλο λέει.

Δεν σου απίστησε ποτέ ρυθμός ή στίχος.



© Θεοδόσης Βολκώφ

Μεγάλε Γκρίζε...

Μεγάλε Γκρίζε…


Μεγάλε Γκρίζε, η στέπα της καρδιάς σου
το πώς γεννήθηκε κανείς δεν ξέρει.
Υπάρχει όμως. Το λέει το ούρλιαγμά σου
και του ματιού σου τ’ άστρο, το μαχαίρι

που μαύρο καθρεφτίζει τη θωριά σου
στο στιβαρό σου αστράφτοντας το χέρι.
Μεγάλε Γκρίζε, η θλίψη -ετοιμάσου-
που χρόνια έφερες, αυτή τώρα σε φέρει.

Εδώ είναι η τύρβη γλώσσα του Θανάτου
και τη σιωπή γυρεύει να επιβάλει·
Λύκε, ας ζεις κι εσύ μες στη σκιά του,

τον Λόγο αγριεύεις όμως πάλι…
Λύκε αδερφέ στη μάχη και στη νύχτα,
μη σταματάς, στο Τίποτε αλύχτα…


© Θεοδόσης Βολκώφ

Η Αφίλητη

Για το φιλί που αβέβαιο μακρινό
κι ώς την απελπισία ελπίζει
αρνείται όλα τα βέβαια και τα εγγύς

κι η πολυφίλητη αφίλητη απομένει
νύχτα τη νύχτα δύναμη κερδίζοντας
και θάρρος που θωρείς και λες –
του κόσμου αυτού δεν είναι.


© Θεοδόσης Βολκώφ

Λάμπουν ακόμα χρυσαφένια τα μαλλιά...

Λάμπουν ακόμα χρυσαφένια τα μαλλιά


Λάμπουν ακόμα χρυσαφένια τα μαλλιά
γαλάζιο κι αξεθώριαστο φέγγει το μάτι
το στήθος σφριγηλό φουσκώνει πάνω απ’ την καρδιά
και τα λαγόνια ακούραστα καλούν κι άλλο αναβάτη

πολλές ακόμα, ναι, της μέλλονται χαρές
πόνους, και πόσους, έχει να γνωρίσει
θα μισηθεί, θ’ αγαπηθεί από ψυχές
μα πια κανείς δε θα την τραγουδήσει.



© Θεοδόσης Βολκώφ

MΑΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

ΜΑΥΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

Το σώμα αναζητά την καίρια λέξη,

να πει, να πει αυτό που το συνέχει,

τον ίδιο του τον θάνατο ν’ αντέξει,

αυτό που εντός του φέρει μα που απέχει.

Σώμα νεκρό -κι η γλώσσα δεν θα στέρξει-,

κατέχεται από αυτό που δεν κατέχει,

στην ανδροφόνο αφέθηκε πια έλξη

και ζωντανό τού ολέθρου του μετέχει.

Μαύρε Άγγελε, θανάτους κραταιώνεις

κι αργά ή γοργά στον Θάνατο τον Ένα

με σέρνεις, με οδηγείς· με ματαιώνεις·

φωνήεν ή σύμφωνο του λόγου μου κανένα

δεν μου αφήνεις να ιστορήσω τη ζωή μου…

Βουβή αποβαίνεις, Γλώσσα μου και Γη μου.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Mαύρη Λειτουργία Ι

Σάρκας σταρένιας σκοτεινή, κορμιού θρησκεία –
σπλάχνο μου ξόρκι έδεσες -φτερά την προσκυνούν-
σαλεύει και αναδύεται η Μαύρη Λειτουργία,
δράκοντες που αγάλλονται και λύκοι που υλακούν.

Νύχτα, και πάλι με γεννάς -με διώχνει πάντα η μέρα-
και με τη λέξη ψηλαφώ κι όλο γυρεύω
τον εκπεσόντα γιο και αρνούμαι τον Πατέρα
και ομολογώ έν βάπτισμα στη σάρκα που λατρεύω…

… Το τρομερό μου «Αμήν» στα πόδια σου αποθέτω,
να δούμε αν θά ‘σαι άξιος τού «Ωσαννά»,
για το κορμί της -ναι, η βασιλεία σου ελθέτω-
εσένα τώρα επικαλούμαι, Σατανά.


© Θεοδόσης Βολκώφ

MIHAI EMINESCU - Ένα ποίημα

Αν η λεύκα

Αν η λεύκα αναρριγά

κι αν χτυπούν τα τζάμια οι κλώνοι,

είναι που τη βλέπω αργά

νοερά να με σιμώνει.

Τ' άστρα αν λάμπουν στο νερό

κι ώς τα βάθη του, το κάνουν

ήρεμο ύπνο να χαρώ

και το νου μου να γλυκάνουν.

Κι αν η συννεφιά σχιστεί

για να λάμψει, όπου και νά 'μαι,

το φεγγάρι, είναι γιατί

μέρα νύχτα σε θυμάμαι.

Μιχάι Εμινέσκου

Πηγή: Εμινέσκου, Ποιήματα, Μτφ. Ρίτα Μπούμη Παπά, Μέλισσα

Raymond Carver, To δικό μου Κοράκι - Μεταγραφή

Tο δικό μου Κοράκι

Ένα κοράκι πέταξε στο δέντρο έξω απ’ το παράθυρό μου.
Δεν ήταν το κοράκι του Τεντ Χιουζ ή το κοράκι του Γκάλγουεϊ.
Ή του Φροστ, του Παστερνάκ ή το κοράκι του Λόρκα.
Ή ένα απ’ τα κοράκια του Ομήρου, γεμάτα πηχτό αίμα,
μετά τη μάχη. Αυτό ήταν απλώς ένα κοράκι.
Που ποτέ δεν ταίριαξε πουθενά στη ζωή του
ή έκανε κάτι το αξιόλογο.
Κάθισε εκεί στο κλαδί για λίγα λεπτά.
Και μετά σηκώθηκε ξαφνικά και πέταξε όμορφα
μακριά από τη ζωή μου.

Raymond Carver
Mεταγραφή: Θεοδόσης Βολκώφ

Στίχοι στον "Αλέξη Νόβα"

Tου αδερφού Ι.Κ.Γ.

… γέρικα χέρια βρεφικά να τείνουν στην πηγή
και που, αν κράτησαν, δεν κράτησαν μαχαίρια,
χείλη που, αν γνωρίσανε, δε γνώρισαν φιλί
και χείλη που δεν είπανε τ’ αστέρια,

κι αν είπαν, είπαν ταπεινά
τη χλόη και κάτι ανθούς -ποιου παραδείσου;-
μέσα σε στάχτη, στάχτη και καπνιά,
αφού αν είναι η φωτιά, είναι μαζί Σου…

τα μάτια που χαρήκαν το νερό,
που γνώρισαν τους κύκλους του, το ρεύμα,
η γλώσσα που γεννά το μυστικό,
η γλώσσα που όλο γεύτηκε το αίμα,

ο ουρανός, που πάντα καρτερεί,
που την κορφή στο γκρέμισμα γυρεύει,
η ανατολή, η δύση στη σιωπή
και κάποια γη που ακόμα υπομονεύει…

ο αρχέγονος στα χείλη σου σκοπός,
η ποντισμένη στην ψυχή σου ελπίδα,
ο έσχατος, ο πρώτος σου εαυτός,
του χρόνου η μέριμνά σου κι η φροντίδα,

της θλίψης η μικρή, δειλή βροχή,
το ριγηλό, το νοτισμένο χώμα,
το χάδι σου που ανάερο πενθεί
κι η δύσκολη, στυφή σου αγάπη ακόμα… …

… με επίμονη στις πέτρες την αφή
-όσα κορμιά λογίζονται και οι τάφοι,
τι ξεθωριάζει και τι μένει απ’ τη γραφή-
το χέρι σπάει, μα ο νους ακόμα γράφει

κι ο λογισμός και τ’ όνειρο μιλούν
μια γλώσσα σιωπηρή και που επιμένει
κι ο λίβας αλυχτά και ο σιμούν
μιαν έρημο χαράσσει απαρνημένη…

μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή
πυρώνει το αόρατο καμίνι,
κόκκαλα, σπλάχνα, δέρμα, να η μορφή,
η μνήμη που σεπτή σού παραδίνει

ακέρια κι απ’ τη σάρκα πιο κρουστή,
γυναίκα, Παναγία και αλγηδόνα,
ο γυρισμός, η οδός, η επιστροφή,
ένας αχός, μια λέξη, μια εικόνα…



© Θεοδόσης Βολκώφ

Robert Pinsky, To Tραγούδι του Σαμουράι - Μεταγραφή

Το Τραγούδι του Σαμουράι


Όταν δεν είχα στέγη έκανα
Στέγη μου την τόλμη. Όταν δεν είχα
Δείπνο δειπνούσαν τα μάτια μου.

Όταν δεν είχα μάτια άκουγα.
Όταν δεν είχα αυτιά σκεφτόμουν.
Όταν δεν είχα σκέψη ανέμενα.

Όταν δεν είχα πατέρα έκανα
Πατέρα μου τη μέριμνα. Όταν δεν είχα
Μητέρα αγκάλιασα την τάξη.

Όταν δεν είχα φίλο έκανα
Φίλο μου τη σιωπή. Όταν δεν είχα εχθρό
Αντιτάχθηκα στο σώμα μου.

Όταν δεν είχα ναό έκανα
Ναό μου τη φωνή μου. Δεν έχω
Ιερέα, χορός μου η γλώσσα μου.

Όταν δεν έχω βιος, η τύχη
Είναι το βιος μου. Όταν δε θα ‘χω
Τίποτα, βιος μου θα είναι ο θάνατος.

Τακτική μου η ανάγκη, στρατηγική μου
Η απόσπαση. Όταν δεν είχα
Ερωμένη, πολιορκούσα τον ύπνο μου.


Robert Pinsky
Μεταγραφή: Θεοδόσης Βολκώφ

Το Ρήμα

Όχι τα μάτια μου
που γύρεψαν τα μάτια σου
μήτε το χάδι μου που θέλησε
φορές μυριάδες το κορμί σου
μήτε το δύσκολο το δυσχερές φιλί
που ανάπαυση στα χείλη σου ζητούσε
του ύπνου ή του θανάτου

παρά το Ρήμα που με διάλεξε
γιατί να διαλεχτώ από νωρίς αφέθηκα
η Λέξη που εκφύεται για να σε πει
η Λέξη που για να υπάρξει υπάρχεις
το Ρήμα που του ανήκω ολόκληρος
και Ρήμα μου το λέω
το Ρήμα
αυτό και μόνον
σε διαλέγει

το ενθάδε και το νυν
αυτό
που ανείπωτο γυρεύει όλο να ειπωθεί
δι’ ημών
αγέννητο διαρκώς μα υπάρχον ήδη
αιμάσσοντας
μοχθώντας λέει και λέγεται
κι εσύ αναδύεσαι εντός του

στο αδιάφθορο του πάθους πλέον κατοικείς
πάντα η αυτή
μορφή αχαλίνωτη
κι ασπαίρουσα
στην κοσμική τριγύρω νύχτα


© Θεοδόσης Βολκώφ

Αφροδίτη Ουρανία

Σαν έρθει η ώρα Αφροδίτη Ουρανία
ν’ αριθμηθώ κι εγώ μες στους πιστούς σου
δε θέλω οι που αγάπησα να μεσιτεύσουν
μήτε κι οι που μ’ αγάπησαν αυτές

παρά οι δυσαρίθμητες κι ανέγνωρες γυναίκες
που δρόμους γνώριμους αφήνοντας
-και δίχως ν’ ανταλλάξουμε μιλιά-
φορές αμέτρητες επήρα στο κατόπι.


© Θεοδόσης Βολκώφ

TO ΩΜΕΓΑ

ΤΟ ΩΜΕΓΑ

Απόσυρε απ' το κορμί την κάθε λέξη
στη θάλασσά Σου πόντισε τη μουσική
γίνου ο βαθύς λειμώνας δέξου το όρος
και δώσε στη φωτιά να κοιμηθεί

σβήσε απ' το αίμα στο αίμα μου τη μνήμη
τίποτε να μην είναι να ειπωθεί
και οδήγησε και φτάσε με στο Ωμέγα
και ανάλυσε το πρόσωπό μου στη ζωή
ώσπου μορφή μορφή να μην υπάρχει

και τέλειωσε και απόλυσε τον χρόνο

τα χείλη λάβε πάρε μου μ΄ένα φιλί
στον Πόλεμό Σου δος μου την Ειρήνη
στον Λόγο τον δικό Σου τη Σιωπή.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Silencio