Στίχοι κι αγάπες
λησμονημένοι νεκρές
που με στοιχειώνουν
***
Κάποτε κλείνω
τη βοή της θάλασσας
μες στα κοχύλια
***
Βαθιά στο δάσος
το πέλμα της χαίρονται
πευκοβελόνες
***
Από τη σκέψη
βαρύς και σκληρότατος
από το πάθος
***
Τα δάχτυλά μου
πάνω της κρατάν γερά
το πεπρωμένο
***
Τα δάχτυλά της
λέαινες πάνω μου που
ψαύουν την πέτρα
***
Εδώ ανατέλλει
μέσα σε θρύλο η θλίψη
και με νυχτώνει
***
Λάμψη σκοτεινή
Νοέμβριε του Σκορπιού
που μου ταιριάζεις
***
'Εχεις στα χείλη
φιλιών το ναι και τ' όχι
και όλος τρέμω
***
Ώρες της θλίψης
κρατούν το μυστικό τους
επτασφράγιστο
***
Ιδεόγραμμα
στη γλώσσα του αίματος
διαβάζω ξίφος
***
Και ο πάγος μου
δεν καίει λιγότερο
απ' τη φωτιά μου
© Θεοδόσης Βολκώφ
