Σαν Haiku (2)

Στίχοι κι αγάπες

λησμονημένοι νεκρές

που με στοιχειώνουν

***

Κάποτε κλείνω

τη βοή της θάλασσας

μες στα κοχύλια

***

Βαθιά στο δάσος

το πέλμα της χαίρονται

πευκοβελόνες

***

Από τη σκέψη

βαρύς και σκληρότατος

από το πάθος

***

Τα δάχτυλά μου

πάνω της κρατάν γερά

το πεπρωμένο

***

Τα δάχτυλά της

λέαινες πάνω μου που

ψαύουν την πέτρα

***

Εδώ ανατέλλει

μέσα σε θρύλο η θλίψη

και με νυχτώνει

***

Λάμψη σκοτεινή

Νοέμβριε του Σκορπιού

που μου ταιριάζεις

***

'Εχεις στα χείλη

φιλιών το ναι και τ' όχι

και όλος τρέμω

***

Ώρες της θλίψης

κρατούν το μυστικό τους

επτασφράγιστο

***

Ιδεόγραμμα

στη γλώσσα του αίματος

διαβάζω ξίφος

***

Και ο πάγος μου

δεν καίει λιγότερο

απ' τη φωτιά μου

© Θεοδόσης Βολκώφ

Λεξικογράφος

Ποίηση·

με τον τρόπο του Έρωτα

αφήγηση Θανάτου.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Ο Δαίμονας (Απόσπασμα 8ο)

Τον Έρωτα τον έμαθα στα ερέβη,
μέσα σε νύχτες πυρωμένες και γκρεμούς,
στον Τάρταρο που ζει για να μολεύει,
μα εγώ κρατήθηκα αγνός με τους αγνούς.


Πόρν’ η λαγνεί’ ας είναι κι ας χορεύει,
θυμήσου, εσύ, τι βλέπεις τώρα και ακούς,
τη ρώμη μου τα άγρια να λατρεύει,
σκληρού, πυρακτωμένου Δαίμονα ψαλμούς.


Κυριαρχεί στα τέλματα η φωτιά μου·
και μες στης πόρνης πάλι αγνός την αγκαλιά
γιατί αγκάλιαζα κι εκεί με τα φτερά μου –

μες στους ξανασασμούς από τα στήθια,
στο ψέμα μέσα της στιγμής και στα φιλιά
εγώ με αγάπη αγκάλιαζα κι αλήθεια.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Σαν Haiku (1)

H A I K U
Ι
Είδε στη λίμνη
της ζωής ο Έρωτας
το πρόσωπό του.

ΙΙ
Τρόμαξε κι είπε:
«Καταλαβαίνω· κι εγώ
Θάνατος είμαι».

ΙΙΙ
Κι είπε η Ζωή:
«Ας χάνομαι μέσα σου,
εσένα ζητώ».

ΙV
«Είμαι απέραντη
και μπορώ να πεθαίνω·
φοβούνται οι νεκροί».


© Θεοδόσης Βολκώφ