Δίχως εκείνη την ιδιαίτερη, αφύσικη ένταση της θέλησης για την οποία κάνει λόγο ο Σίλλερ, ο άνθρωπος θα μας φαίνεται πάντοτε λίγος σε πίστη. Και δεν αναφέρομαι εδώ σε μια πίστη στο επέκεινα αλλά σε αυτή τούτη τη ζωή όπως την ξέρει και παλεύει να τη γνωρίσει χιλιάδες χρόνια τώρα, βιώνοντάς την ανάλλαγη και συνάμα τόσο διαφορετική από τόπο σε τόπο κι από εποχή σε εποχή.
Η προσκόλληση σε καθετί το στενά πρακτικό, όσο αναγκαίος όρος κι αν είναι για τη διατήρησή και συνέχιση της ζωής στην ακραιφνώς βιολογική της διάσταση, μάς δίνει ένα πολύ φτωχό «εξαγόμενο» όταν ανάγεται σε μοναδικό σκοπό και απόλυτο ρυθμιστή της ύπαρξης και της πράξης.
Είναι ζήτημα, σήμερα μάλιστα περισσότερο από ποτέ, προσανατολισμού.
Ο άνθρωπος που γυρίζει την πλάτη του στις κατά κοινή ομολογία σεβαστές ασχολίες και αγαστές επιδιώξεις, αυτές που δίδουν στο άτομο εξουσία και προάγουν, κατά πώς λέγεται, το ευρύτερο καλό και το κοινό συμφέρον - όλα αυτά τα έργα που «πηγαίνουν τις κοινωνίες μπροστά» σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των απανταχού ηθικολόγων - έχει ήδη διαπράξει έγκλημα καθοσιώσεως και τον περιμένει, στην αμέσως επόμενη γωνία, αν όχι η ανοικτή επίθεση σίγουρα όμως τα πίσω από την πλάτη λόγια και τα ειρωνικά μειδιάματα, τα βλέμματα όλο περιφρόνηση, που αν το μπορούσαν, θα αφάνιζαν διαμιάς τον θρασύ.
Το επαναλαμβάνουμε. Είναι ζήτημα, πρωτίστως, προσανατολισμού.
Εκεί που οι περισσότεροι ονειρεύονται μια καλύτερη θέση, ο ποιητής ονειρεύεται το επόμενο ποίημα.
© Θεοδόσης Βολκώφ
Η προσκόλληση σε καθετί το στενά πρακτικό, όσο αναγκαίος όρος κι αν είναι για τη διατήρησή και συνέχιση της ζωής στην ακραιφνώς βιολογική της διάσταση, μάς δίνει ένα πολύ φτωχό «εξαγόμενο» όταν ανάγεται σε μοναδικό σκοπό και απόλυτο ρυθμιστή της ύπαρξης και της πράξης.
Είναι ζήτημα, σήμερα μάλιστα περισσότερο από ποτέ, προσανατολισμού.
Ο άνθρωπος που γυρίζει την πλάτη του στις κατά κοινή ομολογία σεβαστές ασχολίες και αγαστές επιδιώξεις, αυτές που δίδουν στο άτομο εξουσία και προάγουν, κατά πώς λέγεται, το ευρύτερο καλό και το κοινό συμφέρον - όλα αυτά τα έργα που «πηγαίνουν τις κοινωνίες μπροστά» σύμφωνα με τους ισχυρισμούς των απανταχού ηθικολόγων - έχει ήδη διαπράξει έγκλημα καθοσιώσεως και τον περιμένει, στην αμέσως επόμενη γωνία, αν όχι η ανοικτή επίθεση σίγουρα όμως τα πίσω από την πλάτη λόγια και τα ειρωνικά μειδιάματα, τα βλέμματα όλο περιφρόνηση, που αν το μπορούσαν, θα αφάνιζαν διαμιάς τον θρασύ.
Το επαναλαμβάνουμε. Είναι ζήτημα, πρωτίστως, προσανατολισμού.
Εκεί που οι περισσότεροι ονειρεύονται μια καλύτερη θέση, ο ποιητής ονειρεύεται το επόμενο ποίημα.
© Θεοδόσης Βολκώφ
