Λέρμοντωφ. Ο δεύτερος των τραγικών Διοσκούρων της ρωσικής ποίησης του δεκάτου ενάτου αιώνα. Ο πρώτος είναι ο Πούσκιν.

Φλογερός όσο και ο "εν όπλοις αδελφός του", ορμητικός ώς την παραφορά, σκληρός όπως οι βράχοι του Καυκάσου που τόσο τραγούδησε. Περήφανος πέρα από μέτρο, αδιάλλακτος σαν προφήτης, ερωτόληπτος παθητικότατος και συνάμα εραστής ρωμαλέος της δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Αρσενικός ολότελα, σε σκέψη, στίχο και πράξη, δεν είναι τυχαίο που βρίσκει - στα 26 του μόλις - τον θάνατο κι αυτός σε μονομαχία. Μια σφαίρα, μια μαχαιριά και όλα τελειώνουν. Ένας κόσμος σβήνει και πλέον δεν υπάρχει ανατολή. Μόνο μια δύση αιώνια, το βύθισμα που δεν έχει τέλος...

The Dagger (1838)


Yes, I like you, my knife of damask pledge,
My friend so bright and so cold,
A thoughtful Georgian forged you for his revenge,
A free Circassian then sharpened for a row.

You had been trusted me by lily-like a hand –
A sign for memory – in time of separation,
And now no blood has dripped from you on land,
But crystal tears – the pearls of depravation.

And looking strait at me, the black and immense eyes,
Filled to their rims with the mysterious woe,
Like your reflective steel in light of fire-dance,
Were sometimes darkness – sometimes glow.

On roads, you are friend – the voiceless passion’s grant,
And for a traveler – the object to rely on:
I will be never changed – my soul will be hard
As you, as you, my friend of iron.



Μετάφραση από τα ρωσικά: YEVGENY BONVER