Nα που τα γένια μου μαυρίζουν πάλι



Nα που τα γένια μου μαυρίζουν πάλι
να που τ’ αχείλι μου τρέμει ξανά
και στέκεται πικρό·
χρόνια και χρόνια κεραυνούς αναμασώντας
χαμογελώ
κι από το στόμα μου
η πυρκαγιά ξεφεύγει –

Ε ποιητές
πού φτάσατε
την ποίηση να φοβάστε
επαναστάτες μου που θέλετε
μιαν επανάσταση χωρίς επαναστάτες.



© Θεοδόσης Βολκώφ