O ΔΑΙΜΟΝΑΣ (ά μέρος - απόσπασμα τρίτο)


Είμαι Ψυχή· μια Ζωή και μια Μοίρα,
λύκος στην έρημο και μάχη και σεισμός,
κολάσεων πύλη, παράδεισου θύρα,
πόθος και έρωτας και νίκη και θυμός.


Είμαι Οργή· της φύσης μου η θήρα,
άφθαρτη ουσία και πορεία και σκοπός,
της σκέψης και του πάθους την πορφύρα
κι αίματα ντύθηκα, και μαύρος καλπασμός.


Κι έχω τη χαίτη που ‘χει το λιοντάρι
και χείμαρρου φωτιάς και καταρράχτη
ορμή, ματιά του τίγρη, αλκής τα θάρρη,

καπνούς αφήνω πίσω μου και στάχτη·
ρίζες στη Γη, σε μνήμα ή σε λάκκο,
φτερά της νυχτερίδας κι από δράκο.



© Θεοδόσης Βολκώφ

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ (αποσπάσματα)

O ΔΑΙΜΟΝΑΣ 

(απόσπασμα δεύτερο)

Η κόλαση με θέλησε δικό της

και τη φωτιά της έκανα καρδιά μου

και πόθησα τη Μάγισσα στης νιότης

το ξέσπασμα – γεννιέται η θάλασσά μου.

Κι είν’ από μαύρη οργή και το θυμό της

υψώνοντας σε κύματα η φωτιά μου

να την αρπάξει θέλει – στο βυθό της

να ζήσει εκεί γοργόνα μου, βαθιά μου.

Δεν ξέρω αν είν’ Αγάπη· είναι Μοίρα!

Κι εγώ ένας Δαίμονας Θεό ζωσμένος,

του πόθου και του πάθους η πλημμύρα,

αρχαίος και υπερήφανος, θλιμμένος,

σ’ εμέ η φωτιά δεσπόζει απ’ τα στοιχεία,

Δόξα μου κι Αρετή μου κι Αμαρτία.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Ο ΔΑΙΜΟΝΑΣ (ά μέρος - απόσπασμα)



Εγώ που το κορμί σου αποθεώνω,
πέλμα κι αστράγαλο, μηρούς, κεφάλι,
σπόνδυλο σπόνδυλο που χαρακώνω
την πλάτη με τα δόντια και μ’ ατσάλι,

λαιμό που μου αφήνεται σε φόνο,
κοιλιά και στήθος σε σπασμό και πάλη,
με τα φτερά μου σ’ αγκαλιάζω μόνο
και σε τυλίγω από παντού θρύλων αιθάλη.

Βαθύ που απ’ το λαιμό αρχίζει αυλάκι,
το χέρι μου που βίαιο σε διαβάζει,
- εγώ της Γης ο λύκος κι όλ’ οι δράκοι -

των ώμων που αδράχνω άγριο ρίγος,
το βάρος μου σού δίνω που σπαράζει
και νόημα καινούργιο, θείο σφρίγος!



© Θεοδόσης Βολκώφ

BESTIALIS


Δυο ώρες, είπε ο Bestialis, μού αρκούν.
Κι ένα σοκάκι βρώμικο
τη φήμη του
τρανά επιβεβαιώνει.

Κι ο φίλος του - ποιητής -
δίχως την τόλμη λέξη να εκστομίσει
δυο χρόνια έγραφε σονέτα.


© Θεοδόσης Βολκώφ

Nα που τα γένια μου μαυρίζουν πάλι



Nα που τα γένια μου μαυρίζουν πάλι
να που τ’ αχείλι μου τρέμει ξανά
και στέκεται πικρό·
χρόνια και χρόνια κεραυνούς αναμασώντας
χαμογελώ
κι από το στόμα μου
η πυρκαγιά ξεφεύγει –

Ε ποιητές
πού φτάσατε
την ποίηση να φοβάστε
επαναστάτες μου που θέλετε
μιαν επανάσταση χωρίς επαναστάτες.



© Θεοδόσης Βολκώφ

FRAGMENTUM


Έλα να μας μιλήσεις πάλι για τη Μάχη
για τους καιρούς του Έρωτα στα χρόνια της Λαγνείας·

θέλω να δω αντιφεγγίσματα σπαθιών
κορμιά που μέσα στο αγκάλιασμα
γίνονται μόνο νύχτα και χαλιούνται.



© Θεοδόσης Βολκώφ

MIΚΡΗ ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ
ΜΕ ΣΙΝΙΚΗ ΜΕΛΑΝH



Οι γυναίκες τον αποφεύγουν
οι άντρες τον εχθρεύονται·
φυλάσσουν τ’ αγόρια τους
απ’ το ν’ ακούσουν τα λόγια του
τα κορίτσια τους
απ’ το να δουν τα μάτια του.
Σχεδόν εξαθλιωμένος
περιφρονούμενος σκληρά
όμως σκληρότερα περιφρονώντας
αυστηρός
με τις πράξεις του σημαίνει
την ευγενή αλητεία της ποίησης.



© Θεοδόσης Βολκώφ