Ο ΠΡΙΑΠΟΣ ΙΙ

Ο ΠΡΙΑΠΟΣ ΙΙ

Εμένα η καρδιά μου χτυπά στους βουβώνες.

Το κέντρο κεντρί μου μαζί και σκοπός

κι ανάλλαγος μένω αιώνες κι αιώνες,

τα σπέρματα εντός μου γενναίος λαός.

Τα στήθια, οι πλάτες, γλουτοί και λαγόνες…

Της σάρκας το θαύμα λατρεύω, και πώς

κινήσεις και στάσεις, τα νεύρα, οι μυώνες

στα μάτια μου αστράφτουν και γίνονται φως.

Ο Πρίαπος είμαι, του Κόσμου η οχεία,

του Έρωτα κτήνος, του Πάθους σκυλί,

αήττητη σκέψη και δράση αγρία,

ακράτητη πάντα και μαύρη ορμή –

το Σύμπαν μανίζω με γόνιμη βία

κι εκρήγνυμαι μέσα σε κάθε κορμί.

© Θεοδόσης Βολκώφ

THE RAINS OF CASTAMERE (Οι Βροχές της Κασταμίρ)

ΤHE RAINS OF CASTAMERE
Οι Βροχές της Κασταμίρ

Και είπε αυτός, «Ποιος είσαι συ»,

περήφανος ο Άρχων,

«που μου ζητάς υποταγή;

Απ’ τη γενιά των γάτων

κρατώ κι εγώ, και μάθε το

ο λιόντας είναι λιόντας

τον πορφυρό ή τον χρυσό

μανδύα του φορώντας.

Τα νύχια μου είναι, Άρχοντα,

κι ας γίνει μάθημά σου,

και μακριά και κοφτερά

όσο και τα δικά σου».

Αυτά είπε κι έτσι μίλησε

της Κασταμίρ ο Άρχων,

μα τώρα η βροχή θρηνεί

στων ρημαγμένων κάστρων,

στων κάστρων του τις αίθουσες,

ναι, η βροχή όλο κλαίει,

όμως ψυχή δεν έμεινε

ν’ ακούσει αυτά που λέει.

GEORGE R.R. MARTIN

Μεταγραφή: Θεοδόσης Βολκώφ

H MΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΕΝΕΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ

ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΓΕΝΕΩΝ

ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΟΠΩΝ

Ειρωνικά γελούσανε τα μάτια

κάθε που στρέφαμε στα περασμένα

το βλέμμα μας· καλύβια και παλάτια

τα βλέπαμε μπροστά μας γκρεμισμένα,

τα πλήθη των ανθρώπων γελασμένα

από ιδέες, δράσεις, πίστεις, πάθη,

και λέγαμε: Τα χρόνια μας χαμένα,

αν κάνουμε κι εμείς τα ίδια λάθη.

Μυριάδες ξεχυθήκαμε κομμάτια

για να σαρώσουμε κατεστημένα,

και ανοιχτά του ορίζοντα τα πλάτια

να δούμε, τα μυαλά λευτερωμένα,

τα ψεύδη όλα γύρω σωριασμένα

κι ο θάνατος να πούμε πως ετάφη,

μα ήταν τα χαρτιά σημαδεμένα

και κάναμε κι εμείς τα ίδια λάθη.

Διαλέξαμε μυστήρια μονοπάτια,

θελήσαμε τα χρόνια δοξασμένα,

καβαλικέψαμε πηγάσους κι άτια

με ονόματα καινούργια κι αλλαγμένα,

κηρύσσοντας παντού τη νέα γέννα,

εμάς, που ετοίμαζαν αιώνων βάθη

για να εκπληρωθούν τα υπεσχημένα,

μα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη.

Πρίγκηπα, σού τ’ ορκίζομαι στην πένα

την ώρα ετούτη στο χαρτί που γράφει,

και να μας είχες τα σωστά γραμμένα,

θα κάναμε ξανά τα ίδια λάθη.

© Θεοδόσης Βολκώφ