ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΚΕΛΗΤΟΣ

ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΚΕΛΗΤΟΣ

Θα γίνω Στίχος για να σου μιλήσω,

Ρυθμός για να μπορέσω να σε βρω,

στις ταπεινές μου ρίμες θα ελπίσω,

στα μέτρα αυτά που πάλι κατοικώ.

Με σχήματα του λόγου θα σε ντύσω,

αφού δεν έχω πλάι μου γυμνό

το σώμα σου ξανά για να φιλήσω,

στη Γλώσσα μου θα σε ονειρευτώ.

Ως Λέξη νέα πάντα θ’ ανατέλλεις

κι ας έχεις δύσει μέσα στη ζωή,

στην Ποίηση σού ανήκω κι ας μη θέλεις

-αυτό για πάντα μού έχει χαριστεί-

και τρέχω πορφυρός και μαύρος κέλης

τον θάνατο που πήρε για ιππαστή.

 © Θεοδόσης Βολκώφ

ΤΑ ΜΟΙΧΙΚΑ α'

ΤΑ ΜΟΙΧΙΚΑ

α'

την καλλιστώ αν γνώρισες διαβάτη

γνωρίζεις και τον λόγο της γραφής.

κι αν σ’ έμπασε στο μοιχικό της το κρεβάτι

και χάρηκες τον ήχο κάθε της χορδής

την πρώτη κρούοντας τη μέση την υπάτη

κι αν αξιώθηκες αυτής της μουσικής

το νόημα δεν λέω άλλο κάτι

σταυραδερφέ μου εσύ της ηδονής.

αν όμως όχι τότε γρήγορα προσπέρνα

δεν είναι κάτι να σου πω ή εδώ να δεις.

κι αν θέλεις λόγια που ηχούν σαν πιο μοντέρνα

πιο σύμφωνα με τους ρυθμούς της εποχής

στην παραδίπλα σύρε την ταβέρνα

όμως εδώ καθόλου μην σταθείς

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΟΚΛΟΣ

Της φονικής του πράξης ο σεισμός

μαίνονταν όλη μέρα μες στο στήθος

και χύνονταν το αίμα ποταμός

και στηθοδέρνονταν Τρωάδες πλήθος

κι ο σκοτεινόχρους κλάγγαζε χαλκός

το σαρκοφάγο του απηχώντας ήθος.

Αλλά τις νύχτες στη σκηνή του αβρός

έπαιρνε μες στα χέρια του τη Λύρα

και τραγουδούσε τότε εκστατικός

ανάμεσα στ’ αμόνι και στη σφύρα

άλλου Θεού, του Έρωτα, δετός

αυτό που θα του σφράγιζε τη μοίρα.

Και γίνονταν ο κόσμος πάλι απλός,

τα πάντα με τα πάντα συνταιριάζαν

και πουθενά δεν βρίσκονταν εχθρός

κι όλα τα μίση σώπαιναν, και μοιάζαν

ουσία μια ψαλμός και ψαλμωδός,

ουσία που τα πάντα δοκιμάζαν.

Και δεν υπήρχε Έκτορας και δεν υπήρχε Τροία

και δεν υπήρχαν Αχαιοί κι ο σκύλας γιος Ατρείδης

τις ώρες που ξεχύνονταν αλλόκοσμη η αρμονία,

τις ώρες που τραγούδαγε στον Πάτροκλο ο Πηλείδης.

 © Θεοδόσης Βολκώφ

Ο Παντρεμένος, του Γιώργου Πύργαρη

                                                                            To διαβάζετε εδώ.

                                                                       Γελάσαμε πολύ. 

Παραπέμπουμε τον φίλο ποιητή Γιώργο Πύργαρη

σε παλαιότερο σχετικό πόνημά μας.