Ο DON JUAN ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΗΠΟ

Ο DON JUAN

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΗΠΟ

Ελάτε κι όλες γύρω μου καθίστε,

οι αγάπες μου οι μικρές και οι μεγάλες·

αυτές που χάρηκα μα και οι άλλες

που δεν μες στις αγάπες μου αριθμείσθε.

Γυμνές μέσα στη σκέψη μου όλες τρέξτε

κι η μια την άλλη τώρα καμαρώστε,

αγκαλιαστείτε, φιληθείτε, ξεσαλώστε,

κάθε λογής παιχνίδια αγάπης παίξτε.

Και τραγουδήστε εν χορώ στον Don Giovanni

λόγια γλυκά, του Έρωτα, δοξάστε

αυτόν που απ’ την Αγάπη έχει πεθάνει

φορές μυριάδες ζωντανός κι ακόμα

το γέρικο κορμί του αγκαλιάστε

φορά στερνή στου θάνατου το στρώμα.

Και πείτε του ψιθυριστά, σαν χάδι,

– προτού πατήσει των Νεκρών τη Νήσο–

σαν φως μπροστά στο αδήριτο σκοτάδι,

«Απόψε έσει μεθ’ ημών εν παραδείσω».

© Θεοδόσης Βολκώφ

Άρτζουνα ο Τοξότης

ΆΡΤΖΟΥΝΑ Ο ΤΟΞΟΤΗΣ

Του  Ευστράτιου  Σαρρή

Ήταν οι μέρες που ξυπνούσε πάλι ο Σίβα

και θ’ άρχιζε τον πύρινο χορό

του ολέθρου αυτός ιερή καταβασία

κι ένιωθα γύρω μου τον άνεμο πυρό

κι έσφιγγα μες στα χέρια το Gandiva.

Κι ο Ντρόνα ο Μέγας Δάσκαλος

μάζεψε γύρω του εμάς

τους πέντε Άρειους αδελφούς

τους ένοπλους Παντάβα

και είπε:

 «Βλέπω το πρόσωπο της Γης

να σκάζει, να χαράσσεται

από την προαιώνια λάβα·

βλέπω τον Πόλεμο και τον εμφύλιο σπαραγμό

στο τρομερό πεδίο Κουρουκσέτρα,

βλέπω παντού τον Θάνατο».

Και ακούγονταν τα λόγια του

καθώς το ατσάλι που χτυπά σπιθίζοντας την πέτρα.

«Θέλω το ξύλινο που έστησα πτηνό

στην κορυφή του δέντρου αυτού

το βέλος σας να πλήξει.

Καθένας από εσάς εδώ ας σταθεί

στο χείλος του καιρού και του γκρεμού

του τοξευτή την τέχνη για να δείξει».

Και πρώτο κάλεσε τον αδερφό μου Γιουντιστίρα.

Κι ο Γιουντιστίρα τέντωσε του τόξου τη χορδή

και σαν σημάδεψε ο Ντρόνα ρώτησε: «Τι βλέπεις;»

Χαμογελώντας του αποκρίθηκε: «Τα πάντα, το πουλί,

το σπάνιο και το πλούσιο πτέρωμά του,

το δέντρο από τη ρίζα ώς την κορφή,

το καταπράσινο θροΐζον φύλλωμά του,

τον καταγάλανο ύστερα ουρανό

και τον λαμπρότατο κατάκορφα φωστήρα».

Κι ο Ντρόνα του είπε με ύφος αυστηρό:

«Το βέλος δεν θα ρίξεις, Γιουντιστίρα».

Κατόπιν κάλεσε τους άλλους μου αδερφούς

και τον καθένα ξέχωρα ρωτούσε: «Πες, τι βλέπεις;»

Και απαντούσαν όλοι με σπουδή

και σημαδεύαν λέγοντας: «Τα πάντα».

Κι ο Ντρόνα, ο μονίμως βλοσυρός,

βαθιά πολύ αναστέναξε και είπε:

«Θάμβος και σκότος ο δικός σας οφθαλμός.

Των πάντων η ματιά σας είναι σκλάβα».

Και ύστερα τελείως παγερός:

«Το βέλος δεν θα ρίξετε, Παντάβα».

Και τότε κοίταξε με βλέμμα εταστικό

τον τελευταίο μαθητή του εμένα.

Βρυχήθηκε: «Γιε τρίτε του Παντού,

της Γκίτα που σου μέλλεται η γέννα,

η ώρα ήρθε. Πρόβαλε και κοίτα».

Και πρόβαλα και κοίταξα καλά,

κι όταν με ρώτησε τι βλέπω τού είπα:

«Το τίποτα. Δεν βλέπω το πουλί

που λες ότι το έστησες στο ελάτι,

μα μόνον του οφθαλμού την αστραπή,

βλέπω το κέντρο του πυρός

ή που του μοιάζει κάτι».

Και λιονταρίσια Ρίξε ακούστηκε φωνή.

Κι εγώ

λευτέρωσα την έτοιμη χορδή

και τόξευσα το Μάτι.

© Θεοδόσης Βολκώφ