Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΧΘΑΜΑΛΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΧΘΑΜΑΛΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ

Η Μούσα μου τις λάσπες δεν φοβάται,

γι’ αυτό συχνά-πυκνά και στιχουργεί

χωρίς πολύ-πολύ να συλλογάται

αν ευγενές το Θέμα προς γραφή

ή αν θα δυσαρεστήσει τη Σχολή·

κρατώντας το δικό της μετερίζι,

τρυφερεμένη κι άλλοτε σκληρή,

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Η Μούσα μου τ’ ανθρώπινα θυμάται,

για τους Θεούς δεν νοιάζεται πολύ,

κι αν στα ελαττώματά της προσμετράται

και τ’ ότι γοητεία τής ασκεί

συχνά το χθαμαλό απ’ τη Ζωή,

ανέμελη όλο παίζει και σφυρίζει·

η Μούσα μου, κοπέλα και παιδί,

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Γυναίκα – κι απ’ τα χώματα εφορμάται,

γι’ αυτό και ακόπως τόσο αδιαφορεί,

αν με μισό το μάτι την κοιτάτε

όσο πατούν τα πόδια της τη Γη,

όσο απ’ τις λάσπες δύναμη αντλεί,

όσο μπορεί εν Χρόνω να γνωρίζει·

και μες στα ρυπαρά ερωτική

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

Κι η Μούσα μου με πείνα αληθινή

τίποτε ανάξιό της δεν λογίζει·

αυτό ακριβώς που της αναλογεί

από το ακάθαρτο του κόσμου αγγίζει

και Γλώσσα της το κάνει ευθύς, γιατί

τ’ ανθρώπινα αγαπά να καθρεφτίζει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

Η ΜΟΥΣΑ ΤΟΥ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΟΥ

Για τους Νεκρούς να πω σε Γλώσσα που πεθαίνει,

σε Γλώσσα Νέα, Γλώσσα Αρχαία, Ελληνική

χωρίς να τρέμω ενόσω χάνω κάθε Γη·

ενόσω ο Πόλεμος προβάλλει και προβαίνει,

πώς αντηχούν μες στο κορμί μου οι πεθαμένοι

–πρόγονοι,  σύγχρονοι κι απόγονοι– με αλκή

και πώς μου κάνουν τη φωνή μεταλλική

να πω αυτό που η ψυχή μου τρομαγμένη

κι από οράματα φρικτά καθημαγμένη

παλεύει να ξεχάσει ή ν’ αρνηθεί.

Κασσάνδρα Μούσα προφητεύει τη θανή

μιας Γλώσσας και μιας Χώρας δακρυσμένη·

της Ιστορίας τους Ανέμους ανασαίνει

και –φθέγμα ύπατο– σκληρά χρησμοδοτεί.

«Προοπτική, λέει, διανοίγεται διπλή·

η Χώρα μου από Εμφύλιο σπαραγμένη

είναι η πρώτη και φρικτότατη Ειμαρμένη·

μα η φρικτότερη απ’ τις δυο προοπτική

κι απ’ τη φρικτότατη φρικτότερη αυτή –

να είναι η πρώτη προοπτική ακυρωμένη».

Μίλα, Φωνή. Τι εννοείς; Όμως σωπαίνει.

Κι έχει την όψη της χλωμή και παγερή.

Η Μούσα του Επικείμενου. Η Μούσα Οργή.

Αυτό που γράφω πριν πεθάνω με πεθαίνει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

To 1 και το 120

Άρθρο 1 

1. Το πολίτευμα της Ελλάδας είναι Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία.

2. Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία.

3. Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. 

 Άρθρο 120 

1. Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε' Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Ιουνίου 1975.

2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος. 

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.