Δευτέρα, Ιουλίου 25, 2011

ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ



ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ


Εκεί που υπήρξαμε, το Έτερο ημερεύει.
Το Αχειροποίητο εν σιγή αδρό προβάλλει·
ριζώνει εκ νέου, ακινητεί στερρό και οδεύει,
επικρατεί και θάλλει και αναπάλλει.
Το εντός Φυτό – και πρώτο – κατισχύει.
Η πέτρα αχάραγη ξανά βουβή φυτρώνει.
Γλώσσα καμιά δεν εύχεται ούτε ομνύει,
δεν ονομάζει, δεν ορίζει – δεν πληγώνει.

Ζωή ανώνυμη· τα πάντα συμπηγμένα.
Ζωή ακατάγραπτη, απαράγραπτη, άνευ τέλους,
χωρίς εγώ, εσύ, αυτό – τα πάντα ως ένα –
χωρίς ανθρώπους, έργα, δαίμονες, αγγέλους.
Μετά τον θάνατο, ο θάνατος της Μνήμης.
Το βλέμμα που έσωζε δεν θα το σώσει βλέμμα
– ο μόνος νόμος απροσμάχητης της ρύμης –
κι όχι πια κόκκινο, μα μόνο πράσινο αίμα.

Απ’ τη αρχή πνοή τα πάντα θα χλοΐσει,
θα προσκυνήσουνε τον χόρτο οι Βαβυλώνες,
η Ιστορία κατεπόθη από τη Φύση,
ουκ έσονται ώρες, αριθμοί, βιβλία, αιώνες.
Την Κτίση το άκτιστο σκοτάδι κατακλύζει.
Η νύχτα αυτή – η αβασίλευτη όντως μέρα.
Τον Λόγο αρθρώνει η Σιωπή και συνεχίζει,
η πανταχού απουσία Παρουσία Δευτέρα.

Ιδού – η Γη κενή. Ιδού – καινή η Κτίση.
Απών ο άνθρωπος – το είδωλο, η σκιά του –
και πια κανείς, κανείς για να πενθήσει.
Αυτός ο θάνατος το τέλος του θανάτου.

Και στη νεότοκη πανάρχαια επάνω Φύση
μόνο επεφέρετο το Πνεύμα Του Αοράτου.


© Θεοδόσης Βολκώφ