ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ


Εκεί που υπήρξαμε, το Έτερο ημερεύει.
Το Αχειροποίητο εν σιγή αδρό προβάλλει·
ριζώνει εκ νέου, ακινητεί στερρό και οδεύει,
επικρατεί και θάλλει και αναπάλλει.
Το εντός Φυτό – και πρώτο – κατισχύει.
Η πέτρα αχάραγη ξανά βουβή φυτρώνει.
Γλώσσα καμιά δεν εύχεται ούτε ομνύει,
δεν ονομάζει, δεν ορίζει – δεν πληγώνει.

Ζωή ανώνυμη· τα πάντα συμπηγμένα.
Ζωή ακατάγραπτη, απαράγραπτη, άνευ τέλους,
χωρίς εγώ, εσύ, αυτό – τα πάντα ως ένα –
χωρίς ανθρώπους, έργα, δαίμονες, αγγέλους.
Μετά τον θάνατο, ο θάνατος της Μνήμης.
Το βλέμμα που έσωζε δεν θα το σώσει βλέμμα
– ο μόνος νόμος απροσμάχητης της ρύμης –
κι όχι πια κόκκινο, μα μόνο πράσινο αίμα.

Απ’ τη αρχή πνοή τα πάντα θα χλοΐσει,
θα προσκυνήσουνε τον χόρτο οι Βαβυλώνες,
η Ιστορία κατεπόθη από τη Φύση,
ουκ έσονται ώρες, αριθμοί, βιβλία, αιώνες.
Την Κτίση το άκτιστο σκοτάδι κατακλύζει.
Η νύχτα αυτή – η αβασίλευτη όντως μέρα.
Τον Λόγο αρθρώνει η Σιωπή και συνεχίζει,
η πανταχού απουσία Παρουσία Δευτέρα.

Ιδού – η Γη κενή. Ιδού – καινή η Κτίση.
Απών ο άνθρωπος – το είδωλο, η σκιά του –
και πια κανείς, κανείς για να πενθήσει.
Αυτός ο θάνατος το τέλος του θανάτου.

Και στη νεότοκη πανάρχαια επάνω Φύση
μόνο επεφέρετο το Πνεύμα Του Αοράτου.


© Θεοδόσης Βολκώφ

Αιδοίον Αΐδιον

Αιδοίον Αΐδιον

Δεύτερο στόμα, τρομερότερο του πρώτου –

με τ’ ανδροφόνα δίχως δόντια χείλη,

μες στις συσπάσεις σου με είχες αναγγείλει.

Γεννάς τον άντρα και δηλοίς τον θάνατό του.

Η γλώσσα σου δεν φτιάχτηκε από λέξεις·

θάλασσα που αρμύρα ξεχειλίζεις,

που με καλείς, που μου μιλάς και αναβαπτίζεις

το πνεύμα μου, το σώμα αν επιλέξεις.

Θύρα διπλή, τετράφυλλη, μικρή, μεγάλη·

άβατο χιλιοδιάβατο παλάτι,

έμμονη σκέψη μου και βούληση εσχάτη

η υποπόρφυρη θαμνώδης σου αγκάλη.

Ιδέα σάρκινη, σκοπέ της κάθε πράξης,

των τρόπων όλων το αιώνιο θέμα,

ποτάμιο προς εσένα ρέει το αίμα

ζωή και θάνατο μαζί για να διδάξεις.

Καταγωγή μου που σ’ εσένα κατατείνω,

λέαινα μαύρη, κόκκινη, ξανθιά, ο σκύμνος

εγώ – κι ο πίδακας του σπέρματος ο ύμνος,

η προσευχή κι ο όρκος που σου δίνω.

Κόρη του Χρόνου αρχαιότερη απ’ τον Χρόνο,

χαλκέντερη αιώνια αιώνων μήτρα,

τη μόνη μου λευκότητα για λύτρα

όσο ο ταύρος μου βαστά θα σου πληρώνω.

© Θεοδόσης Βολκώφ

ΓΙΟΥΒΕΝΑΛΗΣ ΙΙΙ

ΓΙΟΥΒΕΝΑΛΗΣ ΙΙΙ


Ιδού. Να ειπωθώ ήγγικε η ώρα.
Απ' τις σκιές κατάφρακτος προβάλλω.
Όχι μετά ή πριν· εδώ και τώρα

στην καταιγίδα των καιρών με σάλο
ανταπαντώ - αιμάσσοντα, δικό μου.
Με νου, καρδιά, πνευμόνια και καβάλο

διεκδικώ παντού το μερτικό μου
κι έτσι ζητώ να πράξω ή ν' αντιπράξω
σε κάθε αντάμωμα ή στροφή του δρόμου –

ό,τι κερδίσω ευθύς να το πετάξω
κατέναντι του κόσμου ή του θανάτου
και αφού σε κάθε σύγκρουση φρυάξω

και χτυπηθώ με όλα Του Αοράτου
και αφού στα πάντα θέλω να ενσκήψω
ακούγοντας παντού το κάλεσμά Του,

τα πάντα σταθερός να εγκαταλείψω
και να γδυθώ τον κόσμο που με ντύνει.
Να υπάρξω ακέριος σε όλα – και να εκλείψω.

Στο κέντρο της Οργής να ΄μαι Γαλήνη,
μα να μην υπολείπομαι σε Βία.
Στο κέντρο του Πολέμου η Ειρήνη

να ηγεμονεύει επάνω στα στοιχεία.
Να πολεμώ μαζί και ν' αφηγούμαι
και ν' αντιτάσσω εγώ στην Ιστορία

τη Γλώσσα μου... Ιδού, δεν εξηγούμαι
από καμιά εποχή και επιστήμη
και από νόμους δεν αιτιολογούμαι

και δεν συνάγομαι από κάποια μνήμη·
ελπίδα δεν μπορεί να μ' ερμηνεύσει.
Ό,τι κι αν με ξερνά με καταπίνει.

Κτηνώδης πράξη και ζωώδης σκέψη
το άπεφθο, ολοδικό μου «Ούτως»
που βλέμμα δεν μπορούσε να προβλέψει.

Και είμαι όνομα και πράγμα Βρούτος.


© Θεοδόσης Βολκώφ

4η Ιουλίου, Thomas Jefferson

"Ποια χώρα μπορεί να διατηρήσει τις ελευθερίες της αν οι κυβερνήτες της δεν προειδοποιούνται από καιρού εις καιρόν ότι ο λαός τους διατηρεί το πνεύμα της αντίστασης; Ας πάρουν όπλα [...] Τι σηματοδοτούν λίγες χαμένες ζωές σε μια περίοδο ενός ή δύο αιώνων; Το δέντρο της ελευθερίας πρέπει να αναζωογονείται από καιρού εις καιρόν με το αίμα πατριωτών και τυράννων. Αυτό είναι το φυσικό του λίπασμα".

Thomas Jefferson