ΤΟ ΚΑΤΕΡΓΟ
Kάτεργο η ψυχή μου και δουλεύω.
Πέτρα ο ρυθμός και σίδερο η ρίμα.
Λέξη τη λέξη αργά με λιγοστεύω
και με αποδίδω σταθερά στο μνήμα.
Ψεύτρα η χαρά και ψέμα· ψέμα η νιότη.
Ο λόγος μου, τραχύς, υπενθυμίζει
πως ό,τι αγάπησα κι αν θέλησα ό,τι
νεκρό· κι ο στίχος μου υπογραμμίζει
και δυο και τρεις φορές τον θάνατό του.
Ανθρώπινη, απάνθρωπη ψυχή μου,
δυσκολοδούλευτη στο φως της μέρας,
ψυχή μου κάτεργο, δική μου ωσότου
το χώμα ν’ απαιτήσει το κορμί μου,
τώρα, λοιπόν, τα χρόνια της γαλέρας·
στης μαύρης γης τα έγκατα και όπου
δεν φτάνει βλέμμα ούτε φωνή ανθρώπου.
© Θεοδόσης Βολκώφ
