Ψυχή μου θηλυκιά, όλο προσμένεις
το βλέμμα Του, τον ψίθυρο, το χάδι·
αόρατη σκιρτάς και υπομένεις
τα πάντα ή σχεδόν για ένα σημάδι
που θα σου δείξει - ες μάτην δε διαβαίνεις
στου κόσμου το αβασίλευτο σκοτάδι·
πως αγαπάς, πως αγαπιέσαι κι ανασαίνεις
το απρόσιτο οικείο, και στον Άδη.
Να ιδωθείς ολάκερη ως είσαι -
του Αγαπημένου, αρχή ιερή και τέλος,
και μέσα Του να πεις στο φως σου "δύσε"...
ένας σπασμός απ' το χρυσό σε λύνει βέλος
που ανήλεο, μυστικό σε διαπερνά
ώσμε το ύστατο, εκπνέον Ωσαννά.
© Θεοδόσης Βολκώφ
