Στίχοι μου
Στίχοι μου
εσείς γνωρίζετε ποιος είμαι
ποιους δρόμους διέτρεξα για να σας δέσω
και πώς – με πόσο κόπο – γίναμε ένα.
Αυτός που βλέπετε είμαι
αυτός που μες στη νύχτα ομολογείτε
πλησίον της σιωπής
στα ρείθρα του αίματος κινούμενος
αυτός εδώ και τώρα
μια φορά – και για πάντα.
Στίχοι μου
δείξτε μου πού είναι ο Πόλεμος απόψε
- πού ματώνει ο άνθρωπος
πού στενάζει -
θέλω να σύρω εκεί τον Έρωτά μου
κι ολόκληρο να του τον παραδώσω.
Άλλο δεν έχω από το στίχο και τη νύχτα.
Απ’ την Αυγή θα λείπω.
© Θεοδόσης Βολκώφ
Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟΥ Γ’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ «Η ζωή είναι η ουσία της τέχνης και η τέχνη το βλέμμα που βυθίζεται στην καρδιά της ζωής». Romain Rolland
Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007
Τετάρτη, Ιουνίου 20, 2007
Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007
TΡΙΠΤΟΛΕΜΟΣ
I
Aγγελοπρόσωπος; Και ποιος; Εδώ δεν έχει μείνει
μήτε του ονείρου ανάμνηση μήτε της μάχης σκέψη.
Μόνο μια θλίψη άγρια στην πορνική την κλίνη
τον Έρωτα στοχάζεται – μα ποιος να το πιστέψει…
Ένα κορμί σακάτικο, μια στερεμένη κρήνη
και μια πικρή – πικρότατη – στα χείλη επάνω γέψη…
II
Θειάφι ανεβαίνει απ’ την ψυχή κι από τη σάρκα κνίσα,
ο αναπαμός περίγελως, εχθρός είν’ η γαλήνη
- αχνογελάει στους ύπνους της γυμνή η κλέφτρα κίσσα,
ξέροντας· μέσα στης στιγμής την απεραντοσύνη
κορμιά που αυτός αγάπησε με κείνην γίναν ίσα - …
III
Η άναρχη συστρέφεται στα σπλάχνα του οδύνη·
κι ας θέλησε, κι ας πάλεψε με δύναμη περίσσα,
μονάχα ετούτ’ η αρσενική η θλίψη τού ‘χει μείνει·
κι αυτό το πλέον σκοτεινό – του Πρίαπου η λύσσα.
© Θεοδόσης Βολκώφ
III
Η άναρχη συστρέφεται στα σπλάχνα του οδύνη·
κι ας θέλησε, κι ας πάλεψε με δύναμη περίσσα,
μονάχα ετούτ’ η αρσενική η θλίψη τού ‘χει μείνει·
κι αυτό το πλέον σκοτεινό – του Πρίαπου η λύσσα.
© Θεοδόσης Βολκώφ
Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007
Σάββατο, Ιουνίου 02, 2007
Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007
Do not go gentle into that good night
Do not go gentle into that good night,
Old age should burn and rave at close of day;
Rage, rage against the dying of the light.
Though wise men at their end know dark is right,
Because their words had forked no lightning they
Do not go gentle into that good night.
Good men, the last wave by, crying how bright
Their frail deeds might have danced in a green bay,
Rage, rage against the dying of the light.
Wild men who caught and sang the sun in flight,
And learn, too late, they grieved it on its way,
Do not go gentle into that good night.
Grave men, near death, who see with blinding sight
Blind eyes could blaze like meteors and be gay,
Rage, rage against the dying of the light.
And you, my father, there on the sad height,
Curse, bless, me now with your fierce tears, I pray.
Do not go gentle into that good night.
Rage, rage against the dying of the light.
Dylan Thomas
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)