"Ρέκβιεμ" σε μελοποίηση Μιχάλη Γούτη

Μουσική: Μιχάλης Γούτης
Ποίηση: Θεοδόσης Βολκώφ
(από τη συλλογή Missa Brevis)

Τραγούδι: Γιάννης Τέμπρελης
Απαγγελία: Θάνος Φερετζέλης
Κλαρίνέτο: Χρήστος Παπαδόπουλος
Βιολί: Στέφανος Σεκέρογλου
Τσέλο: Στέλλα Τέμπρελη
Κιθάρα: Χρόνης Κουτσουμπίδης
Πιάνο: Γιώτα Παπαδοπούλου
Κρουστά: Γιάννης Ριζόπουλος
Ηχοληψία - Μίξη: Λεωνίδας Μπειλής, Studio Polytropon
Φωτογραφία: Απόστολος Δουγαλής

***            ***             ***

Λέξη πιο πριν που λάτρευε τη λέξη,
έρωτας μ'εναν έρωτα αγκαλιά
φλόγα πιο πριν που γύρευε τη φλόγα,
φωτιά που διαπερνούσε τη φωτια. 

Στάχτη μετά που σμίγει με τη στάχτη,
κάρβουνο μ'άλλο κάρβουνο μαζί,
καπνός που τον καπνό περιτυλίγει,
σιωπή που ενατενίζει τη σιωπή.

Να σε θρηνήσω κάποτε ορκίστικα,
με λέξεις ζωντανή να σε κρατήσω
τις λέξεις δένοντας βαθύτερα απελπίστηκα.
Ο θάνατός σου ακλόνητος κρατά το ίσο.

Στις λέξεις η ζωή μου όλη πέρασε,
γι΄αυτό και πιο βαριά η βαρια σιωπή μου.
Αυτό που χάθηκε, αλίμονο, δε γέρασε
και νεο πάντα με οδηγεί στην τελευτή μου.

Μέσα στο άδειο πράξε και στο τίποτα,
γίνε κορμί για την ψυχή του Απόλυτου,
βαριά κληρονομιά σου τα ανείπωτα,
σώμα για το σπαθί και για το βόλι Του.

Τα μυστικά που μυστικά μετάλαβες,
όλα τα ταπεινά και θεοφίλητα,
την ώρα αυτή που μ' έφοδο κατάλαβες
σμίγουν τα σιωπηλά με τα αμίλητα.

Από το βιβλίο "Missa Brevis"

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΔΟΞΑΣ

Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΔΟΞΑΣ

Μνήμη Ηλία Λάγιου

Της σκέψης Πρίγκιπα, μας τέλειωσε η μνήμη.

Η λήθη μόνον από δω κι εμπρός θα ζήσει

κι ο μέγας πίθηκος της δόξας πια, η φήμη,

μόνο το γένος των πιθήκων θ’ αναστήσει.

Κι αφού στα πέρατα της γης διασαλπίσει

το τρομερό που επικρατεί πιθηκομάνι,

την ώρα ετούτη τη στερνή πριν απ’ τη δύση

σύρε κι ανάγγειλε: «Η δόξα έχει πεθάνει».

Της θλίψης Πρίγκιπα, του πένθους μας η πλήμη, 

τρισεύγενη κι αναίτια φονευμένη φύση,

ιδού το ύστατο που μέλλεται δοκίμι

στα έγκατα της άνω γης, που σ’ έχει κλείσει:

Τη γη σου οι πίθηκοι την έχουν κατακλύσει,

στους ώμους σου χοροπηδούν, Γίγαντα, οι νάνοι

κι έχουν τον λόγο σου οι ανύπαρκτοι συλήσει.

Σύρε κι ανάγγειλε: «Η δόξα έχει πεθάνει».

Του στίχου Πρίγκιπα, του έρωτα τ’ αγρίμι

πήρε απ’ τη γλώσσα σου φωνή για να μιλήσει,

της Αγαπώς να πει το στήθος και την κνήμη,

το παραμύθι το θνητό ν’ αθανατίσει.

Μα ποιος και πότε, πώς και πού να σε γνωρίσει.

Ευδοκιμούν παντού και πάντα οι τσαρλατάνοι.

Τις κορυφές κι ας έχεις, Λάγιε, κατακτήσει,

σύρε κι ανάγγειλε: «Η δόξα έχει πεθάνει».

Του τέλους Πρίγκιπα, που σ’ έχουμε αγαπήσει,

στον τόπο αυτόν που τα μυρμήγκια τρων τ’ ασλάνι

και που λυσσομανούν οι φθόνοι και τα μίση,

σύρε κι ανάγγειλε: «Η δόξα έχει πεθάνει».

© Θεοδόσης Βολκώφ

Πρώτη δημοσίευση apoikia.gr

ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΧΡΟΝΟ

Δώσε μου χρόνο 

Ω δώσε, Κύριε, να φτάσω στα ογδόντα 
με το κορμί και το μυαλό μου ακέριο, 
κι εγώ ναό θα Σου πυργώσω στέριο 
που θα δοξάζει και θα υμνεί πάντα τα όντα.

Αν όχι, ευδόκησε να φτάσω στα εξήντα, 
κι ορκίζομαι πως θα ’χω ως τότε χτίσει 
κάστρο τρανό μες στην τρανή σου φύση 
και με το αίμα μου βαμμένο αντί για τίντα.

Κι αν όχι, κάνε με να φτάσω στα σαράντα, 
κι ας αρκεστείς σε τούτον τον πυργίσκο 
που έχω μέχρι τώρα κατορθώσει.

Στον μισοτελειωμένο αυτόν ναΐσκο  
εκείνος που γνωρίζει θ’ αναγνώσει 
την πυρωμένη τη σφραγίδα Σου – για πάντα.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Πρώτη δημοσίευση στο diastixo.gr

Στον ΠΙΕΡ ΝΤΕ ΡΟΝΣΑΡ

Στον Πιερ ντε Ρονσάρ,

«πρίγκιπα των ποιητών και ποιητή των πριγκίπων»

Μνήμη Κώστα Βάρναλη,

που έγραψε για εκείνον

Εμένα με συνέχει απόψε η έννοια

να σου ιστορήσω αφότου έχεις λείψει

το τι συνέβη στο έργο σου: έχει εκλείψει.

Δεν πίνουν της πηγής σου τ’ αργυρένια

και τα χρυσά τα νάματα. Κερένια

είδωλα πια κι οι ποιητές. Κι η θλίψη

του μηδενός στους πάντες έχει ενσκήψει

και μας κρατά σ’ αρπάγια σιδερένια.

Για ποια Φραγκιά μιλάς και ποια Εγγλιτέρα;

Τον Στίχο σου η λήθη σαβανώνει

κι οι νέοι σ’ αγνοούν –Γάλλοι και πέρα–

και ψευτοζείς μονάχα στα χαρτιά μου.

Κι ωστόσο μη σε μέλλει. Πρίγκιπά μου,

τούτ’ η εποχή τα πάντα θανατώνει.

© Θεοδόσης Βολκώφ

"Ο ΝΕΟΣ ΚΟΛΟΣΣΟΣ" της Emma Lazarus

ΕΜΜΑ LAZARUS

"Ο ΝΕΟΣ ΚΟΛΟΣΣΟΣ"

Όχι καθώς ο Έλλην γίγας ο γνωστός,

που υπέτασσε με πόδια χάλκινα τη γη·

γυναίκα με πυρσό θα στέκεται ισχυρή

στις δυτικές μας πύλες παρά θίν’ αλός.

Η φλόγα της υποταγμένος κεραυνός

και Μάνα των Εξόριστων θ’ αποκληθεί.

Με πράο βλέμμα το λιμάνι επισκοπεί

και καλωσόρισμα –στο χέρι που είναι φως–

παγκόσμιο αστράφτει. Και με χείλη σιωπηλά

κραυγάζει: «Αρχαίες χώρες, όλα τα χρυσά

κρατήστε τα και δώσετε σε μένα

τους κουρασμένους, τους ανέστιους, τη φτωχολογιά,

τις μάζες που ποθούν τη λευτεριά,

τα τέκνα σας τα παραπεταμένα».

Emma Lazarus

Mεταγραφή: Θεοδόσης Βολκώφ