Tον Γιάννη Γκοβόστη είχα την τύχη να τον γνωρίσω. Μια μέρα,
μαθητής ακόμα, άνοιξα την πόρτα του παλαιού βιβλιοπωλείου των εκδόσεων επί της
Ζωοδόχου Πηγής. Γύρευα τότε - και με το χαρτζιλίκι μου μόνο στην τσέπη - να
αγοράσω τα άπαντα του Κωστή Παλαμά. Είχα μάθει ότι τα εξέδιδε εκείνος. Όταν τον
πλησίασα και του είπα τι ζητούσα, μού απάντησε ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχε
στο κατάστημα ολόκληρη σειρά και ότι θα έπρεπε να φέρει μία από την αποθήκη.
Μου είπε να περάσω την επομένη. Έτσι και έγινε. Την επομένη δεν βρήκα τον ίδιο,
αλλά μία από τις κυρίες που εργαζόταν εκεί με πληροφόρησε ότι είχε πάει ο ίδιος
στην αποθήκη και κουβάλησε τη βαριά κούτα με τα βιβλία, δίνοντας μάλιστα
οδηγίες να μου δοθεί σε μια τιμή καθαρά συμβολική. Για ένα παιδί που δεν είχε
πολλά χρήματα στην τσέπη αυτό δεν ήταν κάτι μικρό. Έφυγα από εκεί
ενθουσιασμένος και γεμάτος ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που, χωρίς να με ξέρει,
μου έκανε περισσότερο καλό απ’ όσο ίσως μπορούσε και ο ίδιος να φανταστεί. Στον
Γιάννη Γκοβόστη οφείλω παντοτινή ευγνωμοσύνη και για ένα ακόμα λόγο: για τον
“Ζαν Κριστόφ” και τη “Μαγεμένη Ψυχή” του Ρομαίν Ρολλάν. Χάρις σ’ αυτόν γνώρισα
αυτά τα δύο σπουδαία έργα, χάρις στον άνθρωπο που είχε την τολμη να τα εκδώσει
και τη σοφία να μου τα προτείνει.
Το “ευχαριστώ” μου είναι δυστυχώς πολύ λίγο.
Εύχομαι οι δικοί του άνθρωποι να είναι καλά και να τον
θυμούνται.
Θ. Βολκώφ
