ΟΠΟΥ
Ο PIETRO ARETINO εν έτει 2013
ΑΝΤΑΠΑΝΤΑ ΕΙΣ ΦΙΛΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ
Μαύρο σκυλί,
πιθήκι, ουρακοτάγκο –
πες με όπως θες·
εγώ καλά το ξέρω
πως σώματα
μοχθώ να επαναφέρω
στον Στίχο
μου, στη Γλώσσα· μα τον σπάγκο
που με κινεί άλλος
κρατά και παίζει.
Παίζω κι εγώ
τον ρόλο του αναβάτη,
γυρεύοντας το
πλέον και το κάτι,
στο χώμα, στο
κρεβάτι, στο τραπέζι.
Ο Στίχος,
ασφαλώς, θα εξευγενίσει
την άθληση της
γενετήσιας πράξης,
πηδήσει ο
ποιητής ή δεν πηδήσει·
εμένα, ωστόσο,
αλλιώς μην με κοιτάξεις.
Κι αν στίχους
στα κορμιά τους πάντα οφείλω,
με ξέρω και με
λέω Μαύρο Σκύλο.
© Θεοδόσης Βολκώφ
