Τραγουδώ το κορμί σου...

Τραγουδώ το κορμί σου...


Τραγουδώ το κορμί σου
και το κορμί σου δίπλα στο κορμί μου
όπως συστρέφεται αναλύεται και με ομορφαίνει

τα δυο κορμιά μας τραγουδώ
σάρκες και νεύρα και κόκκαλα
και αναρίθμητους σε σύσπαση μυώνες
τον ιδρώτα τούς χυμούς και το αίμα
το σμίξιμο που από τον κόσμο εκλάπη
το επισφαλές και το σε κίνδυνο διαρκώς
τραγουδώ και τραγουδώ και τραγουδώ
σε κάθε φιλί και χάδι και ανάσα
το αγκάλιασμα το αγέραστο το ρωμαλέο

τον Έρωτά μας τραγουδώ
τους δυο μας σε Ένα τραγουδώ
και υψώνω
τον Έρωτά μας ριζιμιό του Στίχου μου λιθάρι.


© Θεοδόσης Βολκώφ

Fidelitas

Fidelitas


Toν κόσμο αυτόν μην τον ακούς
που για τις απιστίες μου όλο λέει.
Φτωχός – κι όλο μετράει κορμιά
δειλός – και πάντα σάρκες θα ζυγίζει.

Μα εγώ
τραχύς και δυσανάγνωστος θα παραμένω
και των βλεμμάτων αδιαπέραστος
μονόλιθος θα προχωρώ
τo διά του λόγου κατακτώντας
άγριo μέτρo.

Τον κόσμο μην ακούς
που για τις απιστίες μου όλο λέει.

Δεν σου απίστησε ποτέ ρυθμός ή στίχος.



© Θεοδόσης Βολκώφ

Μεγάλε Γκρίζε...

Μεγάλε Γκρίζε…


Μεγάλε Γκρίζε, η στέπα της καρδιάς σου
το πώς γεννήθηκε κανείς δεν ξέρει.
Υπάρχει όμως. Το λέει το ούρλιαγμά σου
και του ματιού σου τ’ άστρο, το μαχαίρι

που μαύρο καθρεφτίζει τη θωριά σου
στο στιβαρό σου αστράφτοντας το χέρι.
Μεγάλε Γκρίζε, η θλίψη -ετοιμάσου-
που χρόνια έφερες, αυτή τώρα σε φέρει.

Εδώ είναι η τύρβη γλώσσα του Θανάτου
και τη σιωπή γυρεύει να επιβάλει·
Λύκε, ας ζεις κι εσύ μες στη σκιά του,

τον Λόγο αγριεύεις όμως πάλι…
Λύκε αδερφέ στη μάχη και στη νύχτα,
μη σταματάς, στο Τίποτε αλύχτα…


© Θεοδόσης Βολκώφ