Λήκυθος

Κι όταν ακόμα του στερούν

στην αρχή

τη φιλία και τον έρωτα

και ύστερα

τη λευτεριά και το ψωμί

στο αμετάδοτο εαυτόν ανάγοντας

χαλκό κρατά·

του στίχου του την περηφάνεια.

© Θεοδόσης Βολκώφ

Αντόνιο Πόρτσια (1)

Μικρό είναι εκείνο που για να δειχτεί κρύβει.

Πηγή: Φωνές, Αντόνιο Πόρτσια, Μτφ. Βασίλης Λαλιώτης, Εκδόσεις Ίνδικτος.

Andrei Tarkovsky - Romain Rolland: Αντιστίξεις και Αναλογίες

Ο Άγιος Κριστόφ πέρασε τον ποταμό. Όλη τη νυχτα βάδισε ενάντια στο ρεύμα. Σα βράχος, το κορμί του με τ΄ αθλητικά μέλη ξεπετιέται πάνω απ΄τα νερά. Στον αριστερό του ώμο κάθεται το Παιδί, αδύνατο και βαρύ. Ο Άγιος Κριστόφ στηρίζεται πάνω σ΄ένα ξεριζωμένο πεύκο που λυγάει. H ραχοκοκαλιά του κι αυτή λυγάει. Εκείνοι που τον είδαν να φεύγει, είπαν πως δε θά 'φτανε ποτέ· και πολύ καιρό τον ακολούθησαν τα σκώμματά τους και τα γέλια τους. Ύστερα η νύχτα απλώθηκε, κι εκείνοι κουράστηκαν. Τώρα ο Κριστόφ είναι πάρα πολύ μακριά για να τον φτάσουν οι κραυγές εκείνων που μένουν στην όχθη. Μέσα στο θόρυβο του χειμάρρου, δεν ακούει παρά την ήρεμη φωνή του Παιδιού, που κραταει μες στη μικρή του γροθιά μια σγουρή τούφα απ' τα μαλλιά του γίγαντα, λέγοντάς του ολοένα: "Περπάτα"!

Ο Κριστόφ περπατάει, με τη ράχη σκυφτή, με τα μάτια ίσα μπροστά, στυλωμένα πανω στη σκοτεινή όχθη που οι απόκρημνοι βράχοι της αρχίζουν ν' ασπρογαλιάζουν.

Ξαφνικά ο όρθρος σημαίνει, κι ένα πλήθος από καμπάνες ξυπνάει χοροπηδώντας. Να η καινούργια αυγή! Πίσω απ' τη σκοτεινή απόκρημνη ακτή υψώνεται ο χρυσός φωτοστέφανος του αόρατου ήλιου. Ο Κριστόφ, έτοιμος να πέσει, φτάνει επιτέλους στην όχθη. Και λέει στο Παιδί:

- Να, φτάσαμε. Πόσο ήσουνα βαρύ! Παιδί, ποιος είσαι λοιπόν;

Kαι το Παιδί αποκρίνεται:

- Είμαι η μέρα που θ' ανατείλει.

Πηγές: NΟΣΤΑΛΓΙΑ, του Αντρέι Ταρκόφσκι.

ΖΑΝ ΚΡΙΣΤΟΦ, Ρομαίν Ρολλάν, Mτφ. Γιώργος Πράτσικας, Εκδόσεις Γκοβόστη.